թվեցավ, թե կրնայի մեծ գործերու, գոնե մեծագույնին ձեռնարկել գիշերի մը հաջորդող արշալույսեն առաջ, մթնաշաղին, փո՜ւյթս որ մռայլ կամ ծիրանազգեստ ըլլար, հպարտ ու ազատ պիտի մեկնեի վանքես...
Անշուշտ փրկությանս վաղորդայնին իրիկունը ամեն բան Եղիազարին, Ալեքսանդրին և վանահոր պիտի հայտնեի՝ ըսելով.
-Բարեկամներ, վաղը կմեկնիմ... հրաժեշտ կուտամ վանքին ու ձեզի... ներեցեք իմ թերություններուս ու մարդկորեն նայեցեք Արտակին վրա... անունս Արտակ չէ՝ ալ... ես Արամ կկոչվիմ, իմ երբեմնի առնական ու շքեղ անունս Արամ էր...
-Ի՜նչ... հիմա՜ր ես, վարդապետ... ու՞ր կերթաս...
-Կերթա՜մ...
Նախ կատակ պիտի կարծվեր վճիռս, զվարթությամբ ընդունվելով, անկեղծ ու համառ պնդումներուս վրա կասկածանքով երեսիս պիտի նայեին: Լռության պարտկածը իրենց դեմքին վրա պիտի կարդայի, որովհետև անոնց նախապես ապշած դիմագիծը հիմարի մը առթած արգահատանքն ու տարակույսը պիտի հագներ ապա:
Կյանքիս մեջ ե՞րբ պիտի կրնայի նմանօրինակ երջանկություն մը ունենալ:
Ուրիշներու հիմարության երկյուղը ներշնչել՝ այլ ինքն իր մեջ նայիլ բյուրեղի մը անապակ իստակութենեն, բանականության մը վրեպը կասկածեցնել՝ հզոր զգալով հոգին քան երբեք, և միտքը անվկանդ՝ ճշտարշավ արևի մը չափ...
Քաղաքեն պիտի գրեի քանի մը պարզ բառերով հրաժարագիրս. հրաժարագիր մը առանց բացատրության, առանց կեղծավոր հերյուրանքներու... հետո պիտի գայի Անուշեն՝ Շուշանին ձեռքը խնդրելու:
Ատեն մը ինքզինքս նորապսակ երևակայեցի, հարսանեկան փափուկ անկողնին մեջ, Շուշանին հետ գրկափարված... զավակներու հայր...
Հիմա որ այս տողերը կգրեմ՝ տակավ կարթննամ երազե մը, երա՜զե մը, թե հնօրյա ջատուկի մը թալիսմաններուն կախարդող զոբություններեն:
Ահա կհազամ, նորեն կհազամ ու տխրելով կտխրիմ, որովհետև անզոր եմ ճակատագրին դեմ...
Երթամ իմ սև տրտմությունս պտտցունել դալար դաշտերուն վրա դուրսը գարունը վայրկյան առ վայրկյան կաճի. կուզեմ ավելի հզոր զգալ մահս, կյանքի խոլական ու ամենարվեստ փթթումին դիմաց...
