ԻԵ
Մայիս…
Հիվանդութենես ի վեր առաջին անգամ ըլլալով՝ պտույտ մը ըրի գետերգը և դաշտերուն մեջ:
Մայիսի հրաշալի օր մը. արևը վերեն մետաքսյա շղարշի մը պես կսփռվեր կանաչ դաշտերուն վրա: Վարդագույն ծաղկած են ծիրանիները, սալորին ձյունասպիտակ է, ու ինչ որ կարբեցունե մթնոլորտը, փշատի մանրիկ ու գորշ տերևներու մեջեն խնդացող ոսկի ծաղիկն է:
Անցա ցանկորմերու քովեն, գետեզրի փափկատերև ուռենիներուն տակ դեգերեցա ընդերկար, հետո ելլելու համար բաց դաշտերուն մեջ: Կուրծքս այս մթնոլորտին անվարժ կերևար, դժվարավ կշնչեի, դողահար էր մարմինս ու գլուխս գինովության նմանող բանի մը անձնատուր:
Երկար դիտեցի վանքը արմկող բյուրեղներու կանաչ կողերը ու անոնց մեջտեղ ցցվող կարմրորակ գմբեթը: Ամեն բան փոխված, փոխվա՜ծ բնությունը՝ նույնպես ես, որ լուսավոր ու բարի օրվան մեջեն կակուղ խոտերուն և դեղին ծաղիկներու վրայեն կանցնեի ամոթահար:
Եղավ երբ՝ աշխատավոր մշակներուն կմոտենայի, երեկ բան չի մղեց զիս անոնց քով.չանդրադարձա նաև այն ծրագիրներուն վրա, չորս օր մը՝ նմանօրինակ պտույտի մը միջոցին, վանքին հարստության համար հորինած էի:
Նստա վարսադիակ ուռիի մը տակ՝ առվին եզրը, անորոշ, գրեթե աննյութ երազանքի մը անձնատուր, մինչև հոտաղը չեմ գիտեր բլուրներու ո՛ր դարուվարեն ինձ կղրկեր սրինգի երգ մը, ճարակող հոտեն ելլող մետաղական հնչյուններու հետ: Ունկնդրեցի եղանակին. դեմքս ծոթրինաբույր հովիկի մը տված միտ դրի երգին, մարգարտածաղկի թևեր հովին հանձնելով:
— Կսիրե՞ զիս, այո՛ ... ո՛չ ... բայց գրեթե միշտ այո՛ ...
Երկարորեն նվագեց հոտաղը՝ ու ես երկարուրեն անձնատուր եղա իմ տարփանքի առարկայիս: Մտածումիս աղջկան շա՜տ հարմար էր այդ սրինգին երգը. սիրո տաղ մըն էր անիկա, շինական սիրահարի մը աննենգ ու խռովալի սրտին մեկ էջը. անոր մեղմ ու ծավալուն ելևէջը, հառնող ավիշներու, բույրերու, կանաչության, արևին գաղջ կաթեն թորող լաջվարդին հետ՝ հոգվույս մեջ կթափեր:
Կհևայի, արբեցողի նման արբշիռ էի: Երգը դադար առավ, ու ես կշարունակեի զայն լսել դեռ երկար:
