ԵՐԿԻՆՔ
Երկինք անբավ, ո՛վ էություն վեհ, անճառ,
Գաղտնիք անհաս, տեսիլ վըսեմ, սուրբ տաճար,
Այն խորհուրդն ես դուն, զոր հոգիս դեռ մատաղ՝
Միշտ կը պաշտեր թե՛ ալեկոծ, թե՛ խաղաղ:
Դուն այն առանցքն ես, որուն շուրջ վազվզուն՝
Կը թևերին իմ ցընորքներս օդասուն,
Եվ գըեմբեթիդ վերև պայծառ ու շըքեղ
Կը ժպտեր ինձ լույսերու բույլ մը բյուրեղ:
Անուշ պատկերդ ու դեմքդ աղվոր լուսավառ
Ճառագայթներ կուտար սըրտիս իմ խավար,
Ինչպես արփվույն լուսաճաճանչ կարմիր շող
Կը փարատև հոծ ամպերուն սև ամբոխ,
Որոնց ծոցեն խիտ-խիտ շանթեր ու փայլակ
Կը խոյանան ժայթքելով թոն ու կայլակ:
Ավա՜ղ, երբեք իմ ըղձանքիս չեղար խուլ:
Օրորեցիր միշտ հույսերով զիս խարխուլ,
Արծարծելու համար տենչերս ու երազ,
Ինչպես կին մը որ պըչրի հեղանազ,
Միշտ ցույց տալով նոր հըմայքներ ու հրապույր,
Դուն գերեցիր նույնիսկ միտքերն անհամբույր:
Ո՜հ, ի՞նչ ես դուն, ծո՛վ անմատույց ու խորին,
Ո՞ւր է արդյոք ըսկիզբդ ու ծայրըդ քուկին.
Էա՞կ մըն ես արդյոք կամ սին պատկեր,
Պատրա՞նք վաղանց, ինչպես բոլոր վայելքներ:
Միթե սուտ չէ՞ ինչ որ խորհուրդ կը կոչեն.
Բոլոր բույրերն ու սերերը պատրանք չե՞ն:
Եվ մեր սիրտը՝ հիմար մեղու, հեք մանկիկ,
