Հուզմանց դեմ, անոր կյանքը փուշ չունի, թեպետ վարդ ալ չունի:
Այդ երանելի էակնեն էր Տիգրան, և կը վարեր անփույթ ու անվիշտ ուսանողի կյանքը, առանց անցյալը հիշելու կամ ապագային վրա խորհրգածելու:
Դպրոցական կյանքին մեջ, պարզ բնավորությունը մը նկատված էր ան, և իք ընկերները կը հագեին զինքը առանց մասնավոր համակրանք մը տածելու իրեն համար:
Ինչ սփոսանքի և բարեկամության տենչը չունենալուն ուրիշներուն պիտույքն ալ լրացնելու անտարբեր էր սակայն այս անտարբերությունը ոչ թե իր անգթութենեն առաջ կուգար, այլ պարզապես ուրիշներու զգացմանց թափանցելու անկարողութենեն, որ բնական հետևանքն է խազղասեր և տակավահույզ սրտի մը:
Մասնավոր հրապույր մը չուներ իր վարմունքին մեջ, ոչ ալ թերություն մը որ իր անվան վնասեր:
Ամեն տարի, իր տարեդարձին օրը կը հրավիրեր դասպկից ընկերները իր բնակած պանդոկին մեջ սեղանակից ըլլալու իրեն և ինք ալ փոխադարձաբար մեկ քանի անգամ ներկա կը գտնվեր անոնց ընկերական խնճույքներուն:
Ահա իր միակ զբոսանքն ու զվարճություն բոլոր տարվույն մեջ:
Գերման միջակօրյարին կյանքի անպաճույճ ու սակավապետ սովորույթները խիստ հաճելի էին իրեն, և քանի կը վարժվեր անոնց, իր հայրենի տանը ճոխությունը ավելորդ շռայլությունը մը կը թվեր իրեն ու, կը խորհեր թե ավելի հանգիստ կընե մարդ պարզ կենցաղի մը մեջ, քան փառավոր ապարանքի մը և շքեղության մեջտեղ:
Չէր մտաբերեր բնավ թե իր հայրը նշանավոր մայրաքաղաքի մը ամենեն փարթամ մեծատուններեն մեկն էր, մինչ իր ասպնջականները գավառիկ միջակ ընտանիքի զավակներ:
Չկան մարդիկ որ արքայական բնազդներով խրճիթներու մեջ կը ծնին, և մարդիկ որ գահ մը կը գտնեն իրենց օրրանին վերև, թոխանակ բահի մը որուն արժանի են:
Այսպես հակառակ իր բնավորության իրական ցավ մը զգաց Տիգրան, երբ դպրոցական շրջանը ավարտելու ճամբա ելավ ելավ Պոլիս դառնալու համար:
Մեկ քանի տարի Եվրոպա անցընող
