Սոֆի գնաց սրվակ մը բերավ: Գեղամոֆ աչքերը բացավ, շուրջը նայեցավ և իր դիմացը կեցած տեսնելով որդին քաջ ու հանդարտ, մինչ մյուսները ծունգի եկած էին իր առջևը ձեռքով նշան ըրրավ որ խոնարհի, Տիգրան հնազանդեցավ մեքենաբար:
Բարեպաշտ հայրը միացուց երկու ձեռքերը իր զավկին գլխուն վրա, աչքերը երկինք վերցուց և մեկ քանի բառեր մրմնջեց, զոր Աստված միայն լսեց:
Հետո ոգևորված այն ջերմ խանդով, զոր կազդե կատարյալ հավատքը, ոտքի ելավ:
— Ալ հանդարտ ես, հայր, հարցուց Գառնիկ զորովալից հնչյունով մը:
— Այո, որդյակ պատասխանեց պ. Գեղամոֆ հանդիսավոր ձայնով մը, հիմակ հանդարտ եմ:
Եկեք ամենքդ ալ բոլորվելու ձեր ծերունի հորը շուրջը:
Երբ ծերունվույն մասին ամենուն երկյուղ փարատեցավ, բնականաբար ամեն նայվածք նորեկ երիտասարդին վրա դարձավ, զոր չէին կրցած դիտել տեղի ունեցած հուզման պատճառավ:
Արդարև դեղանձն երիտասարդ մ՚էր Տիգրան, և կրնար թերևս հաճելի ըլլալ, եթե Գառնիկ անոր քովը կը ծլի քովը կեցավ չըլլար:
Բնությունը զարմանալի խաղեր ունի սակայն, և նսեմ հափուկը շքեղ հորդանսիային քով կը ծլի ստեպ, ցույց տալու համար հզոր բան մը կա գեղեցկութենեն ավելի, հրապույրը:
Խարտյաշ էր ան և կայտառ ու առույգ դեմքով, վայելուչ մուրուք մըն ալ անոր ծնոտներուն վերի մասը կստվերեր, գեղեցիկ աչքեր ուներ, որոնց թերությունն էր կյանքի բացակայությունը և բարձր հասակ մը որ շքեղ էր, այլ նրբութենե զուրկ էր բոլորովին:
Ամենեն չարամիտ ազգը չէր կրնար տգետ անվանել զայն, և ոչ իսկ որոշ թերքւթյուն մը նշանակել անոր անձին վրա, վասնզի մարմնո բոլոր կատարելությունները ուներ կանոնավոր կազմվածքի մը հետ:
Բայց զայն դիտողները կին էին, և որպիսի կիներ:
Եռանգուն հոգիները կը խորշին կարկինով չափված կանոնավորութենե մը, և ոչ թե նյութը, այլ հոգին է, ու կը փնտռեն
