ըլլային երեկվանից, առջի օրվանեն, և փայլուն կամ մռայլ ապագայի մը երկյուղերն ու հույսերը բացարձակ իրականության փոխել:
իր հորը հիվանդության վերջին օրերուն մեջ կրած վրդովումներուն կը տենչար, որոնք չէին ներեր իր միակ ցավագին գաղափարին փարելու, և հիմակ որ պարտքի մը անխուսափելի պահանջները չէին լեցներ իր կյանքը, կը հասկնար թե մարդ երբ չի կրնար իր անձի համար ապրիլ, պետք է գոնե ուրիշին համար ապրելու սփոփանքը ունենա:
Կը հիշեր թե որքան քաղցրություն կար իր զոհողության մեջ այն ատեն, երբ հայրը անկողնին մեջեն կը թախանձեր զինքը որ չհեռանա քովեն, և սիրտը ինչպես կը լեցվեր, և ինչպես կը մոռնար բուն իսկ իր ինձերը, գոհացնելու համար զայն:
Զոհվելու առիթ մը կը փնտրեր նորեն, կը բաղձար որ Գառնիկ ալ իր հանգստությունը, իր կյանքը, իր պատիվը խնդեր և ուրախությամբ պիտի նվիրեր, բայց հիմա բան մը չէր պահանջեր ան իրմե, իր զոհողության պետքը ունեցող չկար այլևս, և իր սրտին ազնվագույն ձգտումները արհամարհված էին իբրև անպետք բան մը:
Պիտի երթար իր սիրելին գտնելու, երբ չէր սպասեր ան իրեն, պիտի իջներ իր բարոյական դիրքեն ինչպես իջած էր նյութականեն, առանց մեկուն օգտակար ըլլալու այս անգամ, և ինչ պիտի ըլլար արդյունքը:
Աստված միայն գիտեր:
Այսպես իր որոշումները ինք էր որ կը դատապարտեր դատապարտեր կանխավ, և իրարու մտածմանը տակ սարսափելի վիշտի մը ուրվականը նշմարելով վախ կզգար:
Գործարանը թողած էր:
Տանը կարասիներուն մեծ մասը քրոջը կողմե եկեր տարեր էին, և բնակած տունը ծախու հանվեր էր:
Կը հասկնար թե քիչ ատենեն զինքն ալ փողոց պիտի նետեին, և իր ժառանդության իրավունք հաստատելու ոչ միջոց ուներ այդ օտար երկրին մեջ, ոչ ալ կամք:
Ընդհակառակը, կը փափաքեր որ դեռ շատ անիրավություններ ընեին իրեն, որպեսզի իր մեկնելու որոշումը արդարանար բուն իսկ իր աչքին առջև:
Ամեն հաղորդակթցությունե զուրկ սենյակին մեկ անկյունը քաշված ժամեր կանցըներ, ֆիզիքական պետքերուն իսկ
