Այս էջը հաստատված է

և Գառնիկին վեհանձնութենեն օգտվիլ հանձն չպիտի առնեին անշուշտ:

— Ու՞ր երթանք ուրեմն, հացուց Սոֆի:

— Ես գերեզման, պատասխանեց Բուբուլ, իսկ դուն ուր սիրդ պիտի կոչե զքեզ:

Հիվանդանոցին պարտեզին մեջ էին այդ պահուն, աշնանային կարմրած, չորցրած, թափթփված տերևներուն սրտառուշ բանաստեղծությանբը շրջապատված, արևը իր մեղմիկ ճառադայթներուն դեղնած համբույրը կը զրկեր իրենց ճակատին:

Սոֆիին գունաթափ այտերը հրաշեկ բոցով մը շողացին հանկարծ, նայվածքը հիշատակի մը կսկիծովը լեցված, գնաց կորսվեցավ անջրպետին մեջ, և հազիվ լսելի ձայնով մը մրմնջեց.

— Կը կարծե՞ս թե իմ սիրտը քուկինեդ նվազ տառապած է,

— Քուկդ բոլորովին տարբեր է. դուն սիրո վիշտերը ճանչըցած չես, ա՜հ, Սոֆի՛ս, բան մը չի հավասարիր անոր, և կյանքը բաց է քու առջևդ իր բոլոր քաղցրություններովը:

Ասոնք լսելով տենչոտ նայվածքը ուղղեց անոր. հետո ավելցուց.

— Ինծի համար ամեն բան վերջացած է աղջկան մը սիրտը որ մեռած է իր սիրո համար, մեռած է աշխարհի համար:

— Կը սխալիս, Բաբո՛ւլ, պատասխանեց Գառնիկին քույրը հետզհետե ավելի այլայլելով, իմ սիրտս շատ կանուխ ճանչացավ սերը և շատ կանուխ կորցրեցուց այն էակը, որուն հոգին փարած էր իմինիս: Մահը հափշտակեց զայն ինձմե:

Եվ երկու արցունք իր սրտին պես վճիտ եկան փայլիլ երկար թարթիչներուն ծայրը:

Ահա այն խորունկ կյանքի մեծ գաղտնիքը, զոր իրմե զատ ոչ ոք գիտցեր էր աշխարհի վրա, և որ այդ գերագույն պահուն դժվարավ կը խուսափեր իր շրթունքներեն սփոփելու համար իր բարեկամուհին:

— Վա՛խ, Սոֆիս, աղաղակեց Բուբուլ:

Նորատի աղջիկը շարունակեց միշտ նայվածքը հեռուն, եթերին մեջ մոլորած: