Այս էջը հաստատված է
ԹԻԹԵՌՆԻԿԸ ԵՎ ՄԵՂՈՒՆ


(Հին առակ)



Կես օրին մոտ, հոգնած դադրած՝
Մեղուն փեթակ կը փութար,
Առտուն կանուխ, արևուն հետ էր ելեր,
Եվ ծիլե ծիլ ոստոստելով օդահած,
Ծաղիկներուն ծըծեր էր հյութն ու նեկտար,
Ավարելով առէչքներուն նուրբ թելեր:
Իր բեռան տակ՝ ճընշըված խոնջ ու անձայն
Եկավ վարդին վըրա թառիլ խավարծի,
Ուր կը տաքնար թիթեռնիկ մը գունագեղ
Արևուն ջերմ ցոլքերուն տակ ջինջ, շըքեղ:
Թևիկները թավիշ էին
Փետուրի պես, դեփ-դեղին,
Վըրան մանրիկ կիտվածներով թավարծի,
Ուր սև նիշեր բանված էին ցիր ու ցան:
— «Խո՛լ թիթեռնիկ, ըսավ մեղուն ծաղկասուն:
«Դուն անպիտա՛ն անասուն,
«Ի՞նչ կ՚ընես հոդ արևուն տակ
«Պարզած թևերդ այլանդակ:
«Աղվորությո՞ւն ցուցադրելու կ՚ելլես դուն,
«Ժիր մեղուներն երբ կ՚աշխատին եռանդուն»:
— «Կարծածիդ պես անպիտան չեմ,
«Թիթեռն ըսավ մեղմաբար,
«Մի՛ նախատեր զիս, կ՚աղաչեմ,
«Մ՚ըլլար այդքան սընափառ:
«Աղվոր ըլլալ մե՞ղք կը կարծես