Կես օրին մոտ, հոգնած դադրած՝
Մեղուն փեթակ կը փութար,
Առտուն կանուխ, արևուն հետ էր ելեր,
Եվ ծիլե ծիլ ոստոստելով օդահած,
Ծաղիկներուն ծըծեր էր հյութն ու նեկտար,
Ավարելով առէչքներուն նուրբ թելեր:
Իր բեռան տակ՝ ճընշըված խոնջ ու անձայն
Եկավ վարդին վըրա թառիլ խավարծի,
Ուր կը տաքնար թիթեռնիկ մը գունագեղ
Արևուն ջերմ ցոլքերուն տակ ջինջ, շըքեղ:
Թևիկները թավիշ էին
Փետուրի պես, դեփ-դեղին,
Վըրան մանրիկ կիտվածներով թավարծի,
Ուր սև նիշեր բանված էին ցիր ու ցան:
— «Խո՛լ թիթեռնիկ, ըսավ մեղուն ծաղկասուն:
«Դուն անպիտա՛ն անասուն,
«Ի՞նչ կ՚ընես հոդ արևուն տակ
«Պարզած թևերդ այլանդակ:
«Աղվորությո՞ւն ցուցադրելու կ՚ելլես դուն,
«Ժիր մեղուներն երբ կ՚աշխատին եռանդուն»:
— «Կարծածիդ պես անպիտան չեմ,
«Թիթեռն ըսավ մեղմաբար,
«Մի՛ նախատեր զիս, կ՚աղաչեմ,
«Մ՚ըլլար այդքան սընափառ:
«Աղվոր ըլլալ մե՞ղք կը կարծես
