Այս էջը հաստատված է
ՀԱՅ ԼԵԶՎԻՆ

Դո՛ւն առաջին վանկ շրթունքիս, առաջին վանկ իմ հոգվույս,
Նախկի՛ն հնչյուն իմ մանկական լեզվիս հեզ,
Որով լացի ու երգեցի միշտ հուզումներս, իղձս ու հույս,
Իմ մայրենի քաղցրի՛կ բարբառ, ողջո՜ւյն քեզ:

Քու բառերեդ արևեն վառ ու բյուրեղեն ալ վըճիտ՝
Իմ հոգվույս մեջ բոց մը կաթեց մշտակեզ,
Հուր ծարավ մը անհունության, բարվույն, մեծին ճշմարիտ.
Ո՜վ մանկությանս ազնիվ լեզու, կ՚օրհնե՛մ քեզ:

Տարիներով թափառական օտար երկիր ու վայրեր,
Զուրկ մնացի ընտանիքես, տընակես.
Այլ քու կարոտդ անդարման ցավն եղավ սրտիս կարևեր,
Ո՜վ իմ լեզուս, ամեն իղձ զո՜հ ըլլա քեզ:

Զարմանահրաշ վըսեմ թարդման դուն սրբությանց անմատույց,
Դուն արձագանգ հայ անցյալին, կյանքին վես,
Տիտաններու, քերթողներու անմահ փառքին ապացույց,
Ո՜վ վեհ բարբառ իմ հայրերուս, պատի՛վ քեզ:

Ալեծաղիկ կատարներու անմահ զավակ դարավոր,
Ծոցեդ անշեջ ճառագայթներ կը կը ժայթքես.
Մշտափթիթ գարուն մ՚անանց կը պըսակե դեմքդ աղվոր,
Անզուգական, քնքուշ լեզուս, համբո՜ւյր քեզ:

Դուն Մեսրոպին ու Սահակին շունչին թրթռումը ոսկի,
Որ հայրենի հուշերն անդուլ կ՚եղերգես.