Հուզման փոթորկին մոլուցքով զեղուն
Երբ անոնք կայծեր, բոցեր կը տեղան:
Իսկ երբ դառնորեն կը հեգնեն լլկանքն իր կյանքն խոնարհ
Որ միշտ կը սողա
Փապարներու տակ, տիղմերու վըրա,
Կրկնելով իր երգն անդուլ անդադար.
«Ես կ՚երգեմ, կ՚ըսև աղբյուրն անվրդով, ու կանցնիմ կերթամ
«Ծերպերու խորեն,
«Երբ քայլերուս տակ մութ փոսեր փորեն,
«Կամ պատվար կանգնի հաղթ ծառեր փարթամ.
«Զի վիհին մեջեն զոր կը պարուրե գիշեր խավար,
«Կը նայիմ հեռուն
«Ու միշտ կ՚երազեմ հին ծաղիկներուն
«Որոնք հևասպառ ինծի կ՚սպասեն:
«Բյուրեղ ալիքներս վախ չունին, կեղտեն ու ժահրեն,
«Տարրերն այդ բոլոր
«Չեն կարող սրսկել կաթիլ մ՚ինձ պղտոր.
«Իմ ջուրերս են որ զանոնք կը մաքրեն:
«Ու ես միշտ կ՚երգեմ ու միշտ կը խնդամ անփույթ՝ վիշտերուն
«Սին և վաղանցուկ.
«Զի նըպատակս է իմ հույս ու նեցուկ.
«Կյանք պիտի տանիմ ծարավ...»
1924
