Երեխաներն իրենց մոր սև ծամերով,
Ու մեր հարսերն հարաշխատ,
160
Վավաշ կըրքով մընդգըկած,
Ջըրհորներու պարաններով կը սպաննեն.
Եվ կը զոհեն ո՜վ գիտե ի՞նչ չար դևի
Տաճարներու ցուրտ սյուներուն փաթտըված՝
Սուրբ կուսաններն հերարձակ,
165
Իսկ արտերուն, ա՜խ, արտերուն մեջ չըքնաղ
Ուր Հայուն կյանքն արև՞ կըմպե և արևն
Հոգիին մեջ կը մեռնի՝
Վաստակաբեկ դիակներով կը կանգնեն
Գողգոթանե՜ր, Գողգոթանե՜ր սըրբազան,
170
Եվ բոլորն ալ, լի գա՞նկ միրենց ձեռքին մեջ՝
Միահամուռ կը խըմեն
Արյուն ծերի և մանկան,
Արյուն կընոջ, և արյունն
Արարատին վըրա խալված Հիսուսին։
175
Ու կը կրկնեն դեռ ագռավներն հարատև,
— «Հառա՜ջ, հառա՜ջ»։
Ո՜վ բարբարոս դու Ոգի,
Այս Սասունն է, Տավրոսն է այս, Պրոպոնտոսն,
Ամենայն տեղն՝ ուր Հայն հունձքին մեջ կանգուն
180
Հակճիորս միշտ գալուստիդ
Կը խընամե գուցե գարին վաղորդյան
Ձիուդ որուն սըմբակին տակ կը դառնա
Կյանքն հող և հո՞ղը մոխիր։
Ա՞լ տըրորված՝ իր վազքին տակ կը կաթեն
185
Վարդերն արյուն, և ողկույզներն արտասուք,
Իր գոռ դափրերն անտարբեր
Ինկածներուն գանկերուն մեջ կը ճըխան,
Ա՛լ կը մաշին պայտերն ոսկրի փըշրումեն,
Եվ իր բաշին վրա կարմիր
190
Անգըղներն հիռ կը դառնան․․․
Այլևս ահա ամեն ինչ
