Իր պինչերեն, իր բաշերեն, ագիեն
225
Բոլո՜ր, բոլո՜ր մեր արյունները թոթվե։
Կետի՛ր ու հեղ մը հետքիդ վրա ընկըրկե՛,
Տե՛ս. ավասիկ ամեն ինչ
Կը գալարվի, կը ճարճատի, կը մեռնի,
Ծուխ է, մոխիր և ավեր։
230
Արյան ծովու մ՝ալիքներեն կը ծըփան
Մարդու ահեղ դիակներ,
Դիակ կույսի, դիակ աստղի և վարդի,
Դիակը մեր Ազգին և մեր Աստըծույն.․․
Տե՜ս․ Աճյունի, արյունի
235
Կարմրածուփ լույծ անապատ մ՝է քու առջև,
Որուն մեջե ծանրաբեռնված ավարովն
Ըսպանիչները գազան
Կը հեռանան լիզելով
Արյունաքամ սուրերն՝ որ լերդ կը հոտին։
240
Կու գան ցիները հեռավոր լեռներե,
Եվ անգըղներն հոտառու
Կու գան իրենց ծագերուն կեր տանիլ մեզ,
Հայ դիակի մ՝աչքին կըտուց մըխելու
Կհասնի Արծիվն այն հըսկա
245
Նոթի Արծիվն այն որ գուցե օր մամպեն
Վեհաժողովը պիզմարքյան կը հըսկեր․
Շուներն ուրախ պոչերով
Բակերե դուրս դիակե դի կը հածին
Եվ ծույլ լեզվով մը կը լիզեն արյուններն
250
Մերթ կասկածոտ կենալով
Կիսամեռի մաչքերուն
Հանկարծական բացումեն։
...Հետո կու գան Մայրերը ո՜ղջ մընացած
Ու ողջ հարսերն ու բոլոր
255
Մեր ողջ քույրերը խելահեղ կանչերով։
