Որ թերևս մոռնամ Վայրիկ մը՝ կենաց Դաժանքն ու մարդուն Խոլ քենն ու նախանձ։ 25 Ահ, որքա՜ն սիրեմ Բանաստեղծին կյանք, Զի սեր է ան, խոհ, Բույր, ժըպիտ և նըվագ։