Խորունկ ձոր մէր՝ ամլության տակ պըրկըված․
Անկե գետակ մհառաչելով կը սահեր,
Որուն ջուրեն խըմող բույս չէր մընացած,
Կաղտոտեին իր մաքրությունն ավերներ։
5
Լեռը, աջ դին, ցուրտ լըռությամբ, մութին մեջ,
Կը բարձրանար ելևէջող սեպերով․
Գլուխը մինչև երկնի աստղերը անշէջ՝
Վար կը նայեր հեգնությամբ լուռ, անվըրդով։
Ա՞ն, մեծ արծիվն իտեալի, մըտածման,
10
Ըստորոտն իր, նըպատակին աչքն հառած․
Ա՞ն, որ այնքան մոտ նըշմարեց ապաղան,
Եվ սերունդին գալիք՝ շինեց լուսազգյաց
Փառքի պըսակն․․․
Ա՞ն, որ երկար դարերու
15
Հետ կը խոսի — պիտի երբեք չը մեռնի։
Ամեն բարձունք, ըստվերին մեջ ահարկու,
Իրեն կնայեր, իրեն կուրծքին հոլանի։
Քովեն կանցներ Մարդկություն միր՝ նոր և հին
Հեձկըլտանքով և արցունքովն այն գետակ
20
Կաճեր, կուռեր..․ Ան նայեցավ այդ Խումբին,
Եվ որպեսզի անոր դարձնե նախնի փառք,
Գութով մը լի՝ դըրավ դաստակը ժայռին․
«Վե՞ր, վե՞ր, ըսավ, հո՞ն, դեպ կատար, ցըրվի՜ն թող
Խոլ ըստվերներ. հոն տեղ մի այն կը կարմրին
25
Պըտուղներ, հո՞ն լուսնակն, արփին լուսացող
Լոկ կը քամվին...
