Այն մեծ ճըրագն՝ որ սև երկրիս լույս կու տա․
Եվ պիտի ձյո՛ւնը շողշողա հեգ մարմնույն՝
Պըտույտքելով անոր ճակտին մազերուն,
Ինչպես [աշնան արշալույսին եղյամն] ճերմակ եղյամն
հովեն կը թըրթռա՝
[Որ կը սարսըռի նոճյաց վրա անթառամ] Սև վեհությամբ
կանգուն նոճի մը վըրա։
[Վաղը տաքուկ վառարանի մը քով ժողված] Վաղը ժողվված
վառարանի մը չորս դին
Մինչ պիտ ըսեն, ջերմ [մանուկներն մեծատանը] որդիներն
հարուստին
[— «Մայրիկ մերին նախաճաշը] — «Մայր այսօր կաթը
սուրճով տուր ըստորև
Հոն հյուղին մեջ [թափուր մահիճի] ցուրտ անկողնի մը առջև՝
<2 անընթ.> Որ թափուր է․ [զոր խեղճին մանուկներ]
[զավակներ]
խեղճին տըղաքն անխընա
[Պիտ կանչեն] [հարցնելով] [հայրի՜կ, հայրի՜կ, մեր
հայրի՜կ]
[Պիտ՝ հարցնեն. Հայրի՛կ, իրա՞վ հաց զիս բերիր] Պիտի
ճըվան. —
«Հայրի՜կն, հայրիկը չը կա։
Ո՜վ [անմեղուկ տանջվածներ] լըքվածներ փոքր, անոթի,
ցըրտահար,
66—67
[Քանզի մարդըս] Զի մարդըս այնքա՜ն կը շտապե՝ մեջտեղեն
Վերցընելու [մասին նըմանը իրեն] իրեն նըմանր արդեն։
70
Սըգավոր աչք մ՛իսկ հոն չը կա՝ որ զինք [ողբա] լա
73
Թույլ երակներն այլևս չունին ելևէջ.
81
Պիտի միանա հիմա ծիծաղ մայս սուգին։
84
Եվ [անոր] գըլուխն աստիճանեն մարմարյա
82
Օ՛ն արթընցի՜ր։ — Եվ [ան նընջե պիտի] պիտի ան նընջե դեռ։
103
Եվ երեկվան խեղճ մերժվածն — այս գիտնա՜ք —
108
Ան՝ մեր հրածն է, որ խոցոտ քա՛ն [թե] գինով
111
Կը կայլակեք, և կ՝ուզեք ալ պայծա՞ռ մնա։
127
Եվ գըլխու վրա՝ գիշերվան թուխնալն այլանդակ.
130—140
Առջնույն վըրա կը սըրսկեն շիթն արյունի
թաց վերքերու, և վերջնույն վրա կը թողուն
143
[Հուսացողներ սոսկ հանգըստին խո՛ր] Հուսալով միշտ
հանգըստությանը շիրմի․․․
147
Մարմի՜նն եղբորդ որ կը հըծծե.— [օգնությո՜ւն]
Գըթությո՜ւն։
