38
[Հանեցիր մեր ցըրված թերթերն դափնիի] Հանեցիր մեր
դափնիներու թերթերն հին,
40
Առե՜ք, ըսիր, [արյունոտ] վիրավոր շողն Անցյալին։
47—50
[Կըռթնած] Հենած մարդուն [ու փոշիին, ցողին] ճառագայթին,
խաշին վրա,
Գրրկեց [Խաշվածն այն] Այրին՝ զոր կը կոչեն Հայաստան։
Արծի՜վ, որ [մութ] մռայլ ամպերն հրեղեն բիբերով
Խորտակեցիր [գաղտնյաց սառեր], մութին սառերն հայեցան.
54
Գըտնել [իրեն պատկերը] դիտել պատկերն իր ճիշտ, հարազատ.
61
Այն արշալույսն որ [մեկտեղ իր մըտածմանց] իր մտածման
անանց
64
Միթե գիշերն՝ երկինքն և էլ չըքնաղ
81
[Օն, շուտ ըրե,] Եվ [զարթիր շուտ] իցի՜վ թե. դեռ
պետք ուներ հայր քեզ.
85
[Օ՛ն, շուտ ըրե, տե՛ս] [Տես ամպի մեջ] Ամսյով պատած,
տե՛ս կը սպասենք տըխրունակ
88—89
Կամ սիրո ցոլք [մը Հյուկոյի] մ՝Աբովյանի սըրտեն հեզ։
Խոսե՛, սըրտիս շողի, հույսի բառ մհետին
91
Միթե սափորը դատարկված [վարդ ջուրին] վարդաջրին
19
Ինչ մարդկության մը կամփոփվի մարդուն վրա՝
21
Հոն Վենետիկը դողալով, տըխրունակ,
34—35
Բիրդ՝ արցունքոտ, և օվկիան սիրտդ՝ արյունլվաց,
Եվ սրբեցիր՝ զանոնք շինած դաստառակ՝
45—48 տողերի
Կըռթնած՝ փոշվույն, մարդն ցողին վրա՝
փոխարեն
Գըրկեց [օրհասն] Հիսուսն, այն դոր կոչեն. Հայաստան։
64
Միթե գիշերվան մեջ երկինքն և էլ չըքնաղ
68
[Եվ արյամբ, լացով երախայրիք] Եվ արյունով, լացով
խայրի կը կապեն։
2
Որ կր գըտնե, վերջն իղձերեն վաղեմի
4
Եվ խոկալու, համբուրելու անյուն մի:
13
Շուրջդ ուլունք աչքն Ադրիականի միշտ կու լա,
17—18
Ո՛չ, մարդըս չէ, լոկ բնությունն է՝ որ կըրնա
Հանճար մօրրել, վերջը պատանքն իր ըլլալ.
20
Ո՛հ, մարդկություն մը ես դու շիրմիդ մեջն ալ:
