111—112
Իրենց կանանչ քողերուն մեջեն [հազիվ] մեղմիկ արթրնցած
Բըլուրներեն, դաշտերեն [կու գար զեփյուռն]
երբ կու գար սյուքն համրընթաց
114
Հողին հոտն իր [ըղձայնոտ] առնական լայն ռունգերուն
դըպած էր,
118—119
Երբ [իր մեջ սիրտը] մարդ սըրտին մեջ կը զգա գարնան
երգին արձագանք։
Կու գար բնության բոցերուն ջահը բռընկիլ [հանկարծուտ]
հեղակարծ
123
Եվ ան կերթար գոհունակ։ Կը տեսնեի դիմացի
128—129
Եվ ընչապտուկ շուներն ալ [ցըցած] տընանկ ցռուկնին [օդն
ի վեր] դեպի վեր՝
[Օդը հռինչով մը հերձող արծվի մը խրոխտ կը հաջեին] Կը
հաջեին վեհ արծվի մօդը վերեն վար հերձող,
131—133
Այն [ատեն] ժամանակ — ո՜վ սըրտիս անմահական հիշատակ —
[Կը վազեի] Ծեր հովիվին ետևեն կը վազեի ես շիտակ
Ու թիկնոցին թեզանեն բըռնած. «Պապս՜, պապս՜ [կըսեի] ճան,
135—139
Քաղել կուզեմ. կուզեմ ես քովըդ խաղալ [լեռներուն]
սարին վրա»:
«Դեռ փոքրիկ ես, էլ ըսեր [ան] [քեզ կուտե գայլը անզգա]
դեռ լեռ չելած սիրտըդ կհևա.
[Լերան ] Ժայռին ծայրեն անցնելուն մըրրիկը քեզ կը տանի»։
Եվ [կանհետեր հապճեպով ժայռին հետևը անի] [շուտափույթ]
մեծաքայլ կանհետեր սարին ետև գեղանի...
[Ըսկըծանքեն լալագին] [Արտասուքով] Ըսկըծանքես լալով
ետ կը դառնայի ես մինակ.
141—143
[չկան]
144
Ո՜վ [տրտում] [տառապած] արդ ցամքած իմ սըրտիս անմահական
հիշատակ։
148—151
[Երգերեն չէր ելլեր ծուխն անգորրության սուրբ գուշակ]
Ծուխն երգերեն չէր ելլեր, չըկար կալին մեջ մըշակ։
Երբ գյուղ մըտավ [հովիվն հեգ] ծեր հովիվն՝ ըզգաց սարսուռ
[մերկար] մահավոր,
[Պառավը անոր շեմին վրա արևուն տակ չէր տաքնար]
Կարծես քալեր ամայի դամբարանի մը մեջ խոր։
[Փողոցին մեջ ոչ մեկ տղա վեգ կը խաղար այն իրիկուն]
Տըղաք փողոցը ինչո՞ւ չէին խաղար այն օր վեգ,
154
[Դռները բաց] Դուռը կոտրած խրճիթներ՝ ուր ոչ ձայն կար,
ոչ կըրակ.
Տեսա՜վ [բոլորն] զասոնք, ու մինչև ոսկրրներուն ծուծը ան
