Եվ ընդունա՞յն պիտի նետենք անխընա
Մռայլ գիշերվան մեզ մեր սըրտերն՝ որ կերթան
120
Քեզի համար մրըրիկներուն բըռնության
Դեմ գալարիլ, որ՝ մոլորած խավտրին
Մեջ՝ ժայռերուն դեմ ճըչելով կը բախին.
Եվ բուերեն քըշված, քըշված լըքումեն,
Խորը, ձորին մեջ կընկըղմին, կորոնե՜ն,
125
Անկե մեզի դուրս բերելով, ա՜լ հոգնած,
Հեգ կայծոռիկ մավա՜ղ, արև համարված։
Ո՜հ, մինչև ե՞րբ ըսփինքսային ճակատով,
Դու, ո՛վ Խորհուրդ, պիտի ծաղրես անվըրդով
Առջևդ մեռած մեր խոհն, արծի՜վ — ողջակեզ.
130
Ըսե, խոսե, պիտի մինչև ե՞րբ լըռես»։
Մինչև ե՞րբ ան պիտի լըռե։ Ո՜վ շիրիմ,
Ճակատս ահա քարիդ դըրած կընկըղմիմ
Աղոթքիս մեջ։ Կը հուսամ։
Գանկիս ներքև կրակի տըվի ամեն բան.
135
Հոն հըրդեհ կա, մըտածումներըս կու գան
Քեզի կու գան հրավարսամ։
Օ՜ն, սըրբագրե, կամ ավելցուր, կամ ջընջե։
Ճերմակ քարեդ ճակտիս անցածը ի՞նչ է․
— Խոր լըռությո՜ւն, այլ ոչ բառ։
140
Լավ․ կը հանե՜մ շուրջիդ բույսերն արմատեն.
Սըրտիդ, գանկիդ մեջ անոնք ի՞նչ կը ծըծեն.
— Մարմին, այլ ոչ գաղափար։
Լավ. վըրայե՛դ կը թավալեմ քարն անդին,
Ըսպիտակ էջ, որուն մյուս կողմն է գըրված
145
Անպատճառ բան մը Մահեն
Անոր ներքև գաղտնիք մ՝անշուշտ կը շնչե.
Սի՞րտ թե հոգի՞. օ՜ն, ըսե ինձ, թե ի՞նչ է.
— Երկու կարիճ, այլ ոչ էն։
