Ահավասիկ կը ճերմըկե Հորիզոնն,
Ու կատարները շոճերուն կարյունին։
Սև կարավան մագռավներու հեռուեն՝
390
Վարդ ամպերուն մեջ թևերն իր թաթխեչով՝
Դիմավորել կերթա ճաճանչն անդրանիկ...
Ահավասիկ Արփին կու գա... — Շա՛հ, եկուր.
Հոն, ուր Արազն իր Հոսանքեն կը դադրի,
ԱրմենուՀհն ջուրերեն վեր բարձրացած՝
395
Զերդ ցողնարեկ կոկոռ մեղմիկ կը սահի։
Ե՛րբ հիմա իր մահվամբ քու թույնըդ ջաղվեց՝
Լույծ դագաղին մեզ գուցե քե՛զ կը սպասե։
Հարուստ մազերը գըլխուն շուրջն համասփյուռ
Կհասնին մինչև երկու ափունքը գետին.
400
Ան փըրփրածին հավերժհարսի մ՝է նըման
Նույն իր քողին ուռկանին մեջ բըռնըված.
Ալյակին տակ բաց մընացած բիբերն իր
Դեռ կերազեն կարծես լեռներն հայրենի...
Ու կը տանի՜ Արազը զինք, կը տանի՜...
405
Երկու կողմեն երկու զեփյուռ ուղեկից՝
Ծառերուն մեջ լալով կերգեն իր վըրա,
Եվ Արուսյակն ապառաժին վերևեն
Հուղարկավոր կ՝ըլլա քըրոջն այդ մեռած։
Ու կը տանի՜ Արազը զինք, կը տանի՜...
410
Դեռ չըմըտած գետն անտառին մութին մեջ,
Դիմացի զույգ ափերն հանկարծ կաղմըկին.
Մին Աբբասն է, որ ելած է փընտրելու
Իր գեղեցիկ Որսն, իսկ մյո՞ւսը. մյուսն ահա
