Այս էջը սրբագրված է
անկռինճ պահելով, այտից կարմրությունը թափանցիկ մորթին առակեն դուրս կը ցատկեր կրակի նման վայրկենե վայրկյան հրահրելով։ Իր կարմրալար շրթանցը վրա երկչոտ ժպիտ մը, չկրնալով զինքր պարտկել, ամեն վայրկյան ընկերին երեսն ի վեր կամա ակամա արձակված տեղը իր դիմացն այրական պատկերին մեջ ամոթխած օրիորդի մը պատկառանոք խառնըվելով, իրեն իգական քնքշություն մը և իգական նկարագիր մը կը տպավորեր» (Խաչաաուր Միսաքյան, «Սոփիա»)։