|
Մանավանդ վերջին երկու բացատրությունները Դուրյանի նշանախեց մը նմանություն չունենալն զատ, անոր հոգվույն ուղղապես հակառակ են։ Դուրյանը բնավ մեզ չէ ըսած, թե իր քնարը նոճիե շինած է և թե այդ նոճին բողբոջած է՝ ծծելով մահվան (կամ ավելի սովորական ըսելով) դիակներուն ավիշը։ Այն աստիճան այս հոծքը (բացատ) իր խառնվածքին տգեղ և անբանաստեղծական պիտի գար։ Բնությունը մեզ ամենուս ի սպաս դրած է․ բոլորս ալ իրավունք ունինք ամեն ներկ առնելու․ նմանապես նոճին, մրուրը, փթթումը, ջահը, նույն ավելի լայն ներշնչումը ունի ան, երբ ավելի մեծ թիվով ներկեր կընդշմարե ու կառնե։ Անձնականությունը կիրարկման մեջ է։ Դուրյանի տխրության շարժիչը նույն իր անձն է, իմինս՝ ուրիշները։ Դուրյան կողբա՝ իր չկրնար ժպտելեն, ես կողբամ՝ գութես և բարկութենես. Դուրյան կզգա բնությունը․
|
Ես կը բացատրեմ զայն.
Սև նոճիե, փթթում մահվան ավիշի...
Դուրյան զինքը կը նկարագրե.
Եվ մինչև ցերբ թրթռան աղիք ցաված սրտիս և քնարի...
Ես զիս կը վերլուծեմ․
|
Եթե ներելի է այս բացատրությունը՝ Դուրյան բնաբան է, ես՝ տարրաման։
Չերկարեմ։ Ես իմ մեջ ամենանուրբ ազդեցություն մը չեմ
