Ներeցեք ըսել նախ, թե Ձեր այս տողերը չհասկացա, ո՞ր ուսանողաց հանձնաժողովն է այդ, Մուրա՞տյան, թե Ռափայե՞լյան։ Գիտնալով, որ ասկե դեռ երկու ամիս առաջ Մուրատյան ուսանողաց հանձնածողովը Ռափայելյան ուսանողներու ոևէ աղերսը չէր լսեր և զանոնք կը ղրկեր ուղղակի վարժարան (ըստ Հայր Աթանասի մեկ նամակին գրած dans la qualite de secret[1] ուսանողաց ժողովի). ես կեզրակացնեմ, որ իբրև Ռափայելյան ուսանող իմ ճակատագիրս կախում ունի միայն վարժարանեն։
Արդ, վարժարանը մինչև ցարդ ամբողջապես ղրկած է իմ տարեթոշակս, ուստի Ձեր հաստատող բառերով «սովորություն մը կա բավական տարիներե նվիրագործված», ինչպե՛ս հիմա առաթուր կըլլա այդ նվիրագործված սովորությունը, երբ նույնիսկ ատիկա սովորություն ըլլալե առաջ իրավունք մըն է օրինավոր կերպով ուսանողական կյանքիս պահանջներեն բխած:
Մինչև հիմա, թե Հայր Արիստակեսի և թե Ձեր տեսչության ներքև զեղծում է՞ր ուրեմն, որ կը գործվեր, և հիմա՞ է, որ սկսան այդ հանձնաժողովները կազմվիլ, այդ նոր կանոնները դրվիլ, և այսպես անգթորեն բռնցի զարնել, էրել ուսանող մը, որ մինչև վերջ իր պարտքն ըրած է, և ուրիշ բան չէ ուզածը, բայց եթե իր ապրուստը, իր ապրուստին գինը ի գլուխ հանելու համար մտքին և սրտին սկսած դաստիարակությունը։
Թող թե ուսանողաց թոշակին նկատմամբ homogene[2] կանոն մը չէ կարելի դնել: Ըստ բնակած քաղաքին, ըստ համալսարանի տուրքերուն, ըստ ուսանողին ծնողաց նյութական կարողության այդ թոշակը փոփոխելի պետք է ըլլա։ Այդ մասին հաստատուն կանոն մը absurde[3] է, հազար անգամ absurde։ Բայց ի՜նչ կը նշանակե 200 ֆր. միայն սահմանել արձակուրդի ամիսներուն։ Արձակուրդի ամիսներուն մի՞թե ուսանող մը նվազ կուտե, նվազ կը շնչե, դաշտերո՞ւ մեջ կը
