Տպագրվում է լուսապատճենից։
Ստորև նմանահանությունից հրապարակվում է Մ. Աթճիյանի անունից գրված նամակը, որ, ինչպես «Բազմավեպն» է վկայում, «ամբողջապես Վարուժանի գրչեն է՝ իմաստներուն խորությամբ և հանդեպ քահանայական վիճակին ունեցած պատկառանքով և զմայլանքով»։
Սիրելի որդյակ:
Նամակներդ մի՜շտ և ուրախուբյամբ կստանանք. կը գրես և կը գրես, շնորհակալ ենք:
Հիվանդ ես եղեր, այդ լուրիդ վրա տրտմեցանք, անցած ըլլա՛: Մարմնական հիվանդությունը միա՛յն զմարդ կը տխրեցնե, իսկ հոգեկանը — զոր ապահով գիտեմ պիտի չունենաս — զԱստված կը զայրացնե...
Աշխատե՛ բարվույն, որքան որ կը փափաքիս, որքան որ կրնաս, Աստված պիտի պսակե՛ աշխատությունդ:
Սիրելի որդյակ, կը հուսանք, որ մեր ակնկալիքը և վերապատվելի Հարց աշխատանքը ի դերև չես հաներ: Զքեզ մեծցուցինք մինչև այդ հասակդ, որ ի հարկին ինքզինքդ պահես կրոնքին և մարդկության: Արդ սորվե ըլլալ ճշմարիտ պաշտոնյա Ասաուծո և ճշմարիտ վարդապետ մարդկանց հոգիներու. համակերպե և հնազանդե ապագայիգ, զոր ծնողքդ մտադրեց և վարժապետները պիտի պատրաստեն, միով բանիվ, ո՛ ապագա քահանայդ, հնազանդե՛ Երկնից՝ միշտ մտքիդ մեջ ունենալով այս խոսքը, թե «մահանան աստուծո պաշտոնյան է․․․»։
1. Ես միշտ զքեզ կը հիշեմ — հավանաբար Դ․ Չպուգքյարյանը և Հ․ Աթճիյանը ծանոթներ են եղել Կ. Պոլսից։
3. ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԱԹՃԻՅԱՆԻՆ
(էջ 230)
Ինքնագիրը՝ ՎՄՄ, լուսապատճենը՝ ԳԱԹ, ԴՎՖ, Լ № 37։
Առաջին անգամ հրատարակվել է՝ «Բազմավեպ», 1341, թիվ 1 — 12, Էջ 90։
Թվագրվում Է Միքայել Աթճիյանի 1902-ի մարաի 22/5 ապրիլի նամակով (տե՛ս № 2 նամակի ծանոթագրությունները)։
Տպագրվում Է լուսապատճենից։
1. Հետևյալը — հավանաբար նամակին կից եղել Է ինչ-որ գրություն՝ հղված հիշյալ անձին, որը չի հասել մեզ։
