Ուչ ատեն դուն որ կը թողուս ա՛լ մարմանդ
Սիրտըդ սըրտին, ձեռքրդ ձեռքին մեջ մորկանդ,
Պահ մը կանգ առ, ո՛վ մանուկ
Վեր վերցուցած ծաղկալի փեշդ որ ինձի
5
Ցույց կու տա մերկ սրունքներըդ գույն բըրընձի,
Թո՛ղ, բա՛ց թևերրդ փափուկ։
Գըրկե՛ հոգիս. ես օտար չեմ. չե՞ս տեսնար
Որ բացած է Բնությունը, մեր Մայրն արդար,
Իր մատերով բոցագույն՝
10
Սիրտս՝ ամենոմւ. սերս ամենուն կհոսի դեռ,
Սերս՝ որ ոսկի ճանկ մը կ՝նետե վարեն վեր,
Ծաղիկներեն՝ աստղերուն:
Քեզ գըրկելու տենչ մհոգվույս մեջ կը հոսի,
Դաշտերո՜ւ տղա. չէ՞ որ եղբայր եմ քեզի
15
Մեր Մայր-Բնության կողմանե:
Բուրումներուն մեջտեղ գարնան դաշտերուն,
Կամ բլուրին վրա — ծաղկե՜ բագին — մեր անհուն
Տիրոջ մեր զո՞հը նույնն է.
Քեզմե՝ սըրտիկդ, ինծմե՝ քընարս։ Ո՛վ հոգիս,
20
Ճակտիդ համար համբույր մունիմ շըրթունքիս.
Այդ համբույրովս հոգեծին
Կը ցանկամ որ — իղձ՝ զոր մեկուն դեռ չըսի —
Գեթ պահ մ՝հոգիդ իմ հոգվույս մեջը սուզի
Ինչպես կարապը՝ լիճին։
