Առվակ մհեռուն կը փալփըլի, որ կը նիրհեր վարսակին տակ։
Մըշակներ կան՝ որ փարչն իրենց բերնին դըրած, Արև՜ն ի վեր,
Կըմպեն երկա՜ր ջուրը գըլգլուն՝ զոր աղբյուրեն հարսն է բերեր։
Ոմանք իրենց ափերուն մեջ՝ մերթ կը փըշրեն հասկ մը ատոք,
20
Եվ կօրհնեն թիվն հատիկներուն, ու կը ծամեն հետո զանոնք։
Հոտաղներ կան արտերն արտ՝ որ ժիրաժիր կը հեսանեն
Աղոտ մահիկը մանգաղին, աղմըկելով լուռ միջօրեն։
Եվ կը հրնձե՜ն, միշտ կը հընձե՜ն, թևի ամեն լալն շարժումի
Ամառներու բերկրությունն է՝ որ քիստե քիստ կը ծավալի:
25
Օ՛, ի՜նչ կոծեր, հորիզոնե հորիզոն ի՜նչ նըվաճումներ,
Ի՜նչ հեծկըլտանք հան՛ճարներու, ի՜նչ փըլուզվող օվկիաններ:
Ու կը հընձեն, դեռ կը հընձե՜ն. մինչև շուքերը երկարին
Եվ շըփոթվին իրարու հետ ալ սահմաններն անդաստանին։
Այն ատեն լուռ ճամբուն վըրա կը տեսնըվին, շարան շարան,
30
Հընձվորները որ դեպ իրենց տընակներուն ճրագը կ՝երթան։
Գերանդիներն անոնց ուսին կը ցոլցոլան լուսնկայեն,
Կը հովանան անոնց քըրտնած կուրծքերն անուշ ծըմակներեն։
Իսկ անդորրին մեջ դաշտերուն ահա ծըղրիդ մը արթընցած
Կը լեցընե իր երգերով ամբողջ Անհունն աստեղամած։
