Ոսկըրներն ա՛լ ջախջախվեցան։ Վեր, կանգուն
Ծառին կըռթնած, շըլմոր աչքով, տըխրունակ.
140
Վերջին անգամ մը նայեցավ Ջադուկին,
Նայեցավ խեթ՝ խեթ Ռեիսին, և բուին
Եվ հասկերուն, և կյանքերուն. դիտեց այծ
Մոր ուլին հետ լեռնեն կիջներ. և հանկարծ
Լուռ սարսըռոց (գուցե մտածեց ան, հեռո՜ւ,
145
Լակոտներն որբ)։ Գիշերներն ա՜լ պիտ՛ չոռնա
Պիտի չօգնե իր Ջադուկին։ Մինչ առտու,
Ո՛վ Ռեիս, գոհ նընջե, չըկա՜ քածն ահա...
Ըսպաննիչները հեռացան։ Զինքն իսկույն
Ամպով ծածկեց լուսինն անոնց գըլխուն վրա։
150
Մոտեցավ շահն պառավ Զադուկն, հևհևուն,
Դանդաղ, դանդաղ, և հափսիթերս, էգ կըրիա.
Ցուպը առավ. քակեդ չըվանը ծառեն,
Տանելով քարշ դիակը շան, լըռորեն,
Կամուրջն անցավ. և ծանըր ծանր մըթության
155
Մեջ դիմեց լեռն՝ որ կը կոչվի Գըզ—Գափան.
Դիմեց դեպի խորշերը խոր, թաքթաքուր,
Դեպի որջերն ոգիներուն՝ ուր գանկեր
Իրեն ջըրի թաս կըլլային՝ ոսկրեր՝ դուռ,
Դեպի վըհեր, դեպի ծածուկ շիրիմնե՜ր.․․
160
Հանկարծ կեցավ: Գետն ու քամին դեմառդեմ
Շան դիակին վրա կողային, Կ՝երգեին։
Ետև դարձավ. ներսն հըրաբուխ մը նըսեմ
Կը բորբոքեր՝ վառված շունչով Սատանին.
Լուռ էր և մութ: Թափեցին շանթ բիբերն հրեշ,
165
Ցուպը վերցուր, և մըռմըռաց ան,
— Վըրե'ժ․․.
