Ու դիմացի [սա] այն մերկ բարտին հողմակոծ
Կը թըվի քնար միրենց՝ դեռ
Հեռու կյանքին սիրո ուխտե մը՝ թըրթռո՜ւն։
Եվ միտքերնին կիյնա իրենց սերը հին
Հին աղոթքի մը նըման,
Եվ կը հիշեն, լըռիկ իրար Նայելով,
Մեռած գըգվանք մերկար ջանքով ընձեռված,
Մամուն պըչրանքն այն օրվան,
Հետո համբույրն, ու ճի՜չն հետո սըրդողի,
Եվ իրարու կը ժըպտին։