Ճյուղին, ծաղկին [կարկաչին մեջ] մարդին մեջե կը սահիս։
Ամեն ձորակ մեծ աշխարհ մ՛է քեզ համար,
50—53
Օր մը ավա՜ղ (այս է [վերջը] վախնանն ամենուն)
Երբ լուծանիս հողին տակ.
Շըրթունքըդ վարդը պիտ՛ առնե, ուժըդ՝ հող,
[Աչքերդ] [Մանուշակն] Սիրտըդ պըլպուլն, ձայնդ՝
հովն, աչքերդ՝ մանիշակ,
3—5
Կեցիր, կեցիր, ով մանուկ
Վեր վերցուցած ծաղկով քղանցքդ՝ որ սարսռուն
Ցույց կու տա ինձ մերկ սըրանքներուն կարմրությանն,
80
Որ [կը բանա] բացած է Բնությունը քու հըսկա Մայր՝
10—11
Սիրտս՝ [ամբողջին] ամենուն, սերս ամենուն կհոսի դեռ,
Սերս՝ որ [կնետե վարեն վեր քայլ մհերոսի] ոսկի
ճանկ մը կնետե վարեն վեր,
15
[Մեր] Մայր բնության կողմանե
17—18
Բլուրի մը վրա, ծաղկե [որան] [սեղան] բագին, [մեծ ահեղ]
մեր [շըքեղ] անեզ
[Աստուծույն] Բնութեան մեր զոհը նույնն Է.
23
[Վայրկյան] Գեթ պահ մհոգիդ իմ հոգվույս մեջը [թաղվի]
սուզի
25
Խոշոր աչքերդ՝ որ ամեն մեկ թարթվելեն՝
27—23
Ճերմակ ճակատդ որ մերին
Ճակատներուն ճաճանչ մը միշտ կը ձըգե,
32
Մեջըդ կապրի զերդ փոստուա մ՛վարդին գիրկ՝
50—55
[Օր մը ավա՜ղ] Եթե այս օր, [այս Է վախճանն ամենուն] ներե՛
այս սև բառերուն,
[Երբոր հողերը լուծեն քեզ] Հողին մահն լուծն քեզ,
Շուրթներըդ վարդը պիտ՚առնե, սերդ՝ լուսնակ
Սիրտըդ պըլպուլն, ձայնդ հովն, աչքերդ մանիշակ,
25
Խոշոր աչքերդ, որ ամեն մեկ թարթափեն
28
Ճակատներուն շողյուն մը հար կը ձըգե,
27
Ճերմակ ճակատդ որ մերին