Էջ:Daniel Varoujan, Collected works, vol. 2 (Դանիել Վարուժան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/391

{{Poemx||<poem>

13. (Էջ 223)

Լ № 1

1 Ձեռքըս բըռնեց և իր
11 Ուր կը [հոսեն] վազեն ոսկի պետեր․․․

14. (Էջ 224)

Լ № 1

5 Միշտ պատերազմ ան ըրավ՝
9 Հողակույտեն ծըռած վար՝
11 Որ բանաստեղծ մընկերվար

16. (էջ 226)

№ 9

20 Կու գան ուրախ, [աչքեր ժըպտող] պայծառադեմ, Հևհևուն։

17. (էջ 228)

№ 12

2—3 Դեռ կոկոն ես, փոքըր ես դեռ, չեմ գիտեր
Թե հասկըցա՞ր։ Դարձիր բնության, [քըննե] դիտե, կույս,
8 Վարդի ոստեն կոլորտի վեր բաղեղն՝ իր
26 Փոխել խեցի մու հոն լեցնել իր ամբողջ
29 Լանջքիդ տակ իր [կոկոնը] թումբերը [դեռ] չէ պատռած դեռ
32—33 Կինը գրավող [մեծ] այն թովչանքն այր հոգվույն մեջ,
Եվ այն հոսանքհ հոնքերուն տակ քշես ըզգար] ամպամած՝
38—48 Ա՛լ ավելի կա տաղի է և ըմբոստ,
Ու [մըրբըկստ] [վըշտակող] [վեհապետ] վեհ ճակտին
վրա և զորեղ
[Բաղուկներուն] Մեկունքներուն, թևերուն
Քու հեզ աչքերդ, ո՛վ կույս, կապույտ քու աչքերդ
Դեռ կարմիր սերը չը տեսան:
Վա՜յ կակոնե գըրավողին։ Ի՞նչ ընեմ:
Պետք Է սպասեմ, և ըսպասեմ հյուծելով:
Բայց սիրտս [հույսի շիթ մունի] ունի շիթ մհույսի,
Շի՜թ մը միայն. այն Է քեզի պատվիրել
Ո՛վ գողտրիկ կույս՝ որ հայրիկիդ գընել տաս
Դուրյանն և կամ Կրացիելլան...

</poem>|}}