Խոնդկարյանը, Ա. Ստամբոլցյանը, Հայ ժողովրդական կուսակցությունից՝ Ա. Մխիթարյանը, Ս. Մալխասյանը[1]։ Կառավարության կողմից գնում են իբրև թեկնածուներ՝ Ռ. Քաջազնունին, Խ. Կարճիկյանը, գեներալ Հ. Հախվերդյանը։
Ազգային խորհրդի և կառավարության հետ գնում է նաև ծառայողների
շտատը։
«Հորիզոն», 17 հուլիսի 1918 թ., № 140։ «Աշխատավոր», 18 հուփսի 1918 թ., № 86։
№ 78
«Աշխատավոր» թերթը Հայոց ազգային
խորհրդի՝ Երևան տեղափոխվելու մասին
Անդրկովկասյան հեղափոխական ֆրոնտի պայթումից հետո,
երբ կալվածատերերի և թավադների կամակատար մենշևիկների «նախաձեռնությամբ» Անդրկովկասը բաժանվեց երեք «անկախ» պետությունների, երբ այդ երեք հատվածների միացյալ աշխատանքը չունեցավ
«ցանկալի» հետևանքներ, երբ անկախ Վրաստանում հիմնավոր
կերպով տեղավորվեցին «բարեկամ» գերմանացիները, իսկ Ադրբեջանում «արյունակից և կրոնակից» բարեկամ Տաճկաստանը, երբ, վերջապես,
այդ երկու քաղաքական միավորներն աշխատում են իրենց
«հզոր բարեկամների» միջոցով դնել իրենց պետական-վարչական
կյանքի հիմքերը, երբ նրանք (թեպետ «ամեն գնով») աշխատում են
«կարգ» հաստատել երկրի ներսում և բարեկամական կապեր՝ դրսում,
այդ ժամանակ «Անկախ Արարատյան Հանրապետությունը», շրջապատված
ամեն կողմից «բարեկամական» դաշինքը ստորագրող
թշնամուց[3] ստիպված էր շարունակել զենքը ձեռքին կռվել իր ֆիզիկական գոյությունն ապահովելու համար։
