«Քանի որ շրջապատված եմ մեծաթիվ ընտանիքով, խնդրում եմ ազատել իմ պաշտոնից, որպեսզի կարողանամ գնալ Բաքու կամ ուրիշ տեղ աշխատելու» (ֆ.9, գ.41, ց.1, թ.1Օ)։
Բալաբեկը գնաց գյուղական խորհրդի նախագահի հետ խորհրդակցելու։
— Ի՞նչ անենք, թույլ տանք, թե՞ չտանք...
— Եթե թույլ տանք, ո՞վ պարապի...
— Պարապող կգտնվի։ Հրեն՝ Բագրատ Հակոբյանը, զինվորական գործը լավ գիտե։
— Էհ, որ փոխարինող կա, թայլ տանք... տղան մեղք է...
Երևանից մեկը ժամանել էր ստուգելու, թե խրճիթ-ընթերցարանը ինչպե՞ս է աշխատում։
— Մենք խրճիթ-ընթերցարան չունենք,— տեղեկացրեց Բալաբեկ Գրիգորյանը:
— Չունենք,— գլխիկոր ավելացրեց գյուղական խորհրդի նախագահ Ն․ Կարապետյանը։
Հյուրը զարմանք հայտնեց։
— Ընկերներ, եթե ասեիք, թե խանութ չունեք, գրասենյակ չունեք, ես այնչափ չէի զարմանա։ Մեր օրերում չունենալ խրճիթ-ընթերցարան, նշանակում է ցուցադրական ագիտացիա չկա՜... Որտե՞ղ եք փակցնում պլակատները... որտե՞ղ են գյուղացիները զանգվածային ընթերցանությամբ զբաղվելու... և վերջապես, որտե՞ղ է ձեր անգրագիտության վերացման դպրոցը...
— Կա, ընկեր ջան, ինչ-որ թվեցիք, այդ ամենը կա, միայն խրճիթ-ընթերցարան չկա։
— Ես ի՞նչ տեղեկություն տանեմ Երևան։
— Տեղեկություն մի տանի, որոշում կտանք, որոշումը տար․․․
— Ի՞նչ որոշում։
— Այն, որ շուտով խրճիթ-ընթերցարանը կբացվի... Դե վեր կացեք, տուն գնանք, խոսակցությունը տանը կավարտենք...
— Չէ,— առարկեց Երևանից եկած ընկերը,— ի՞նչ տուն, ի՞նչ հաց ու ջուր... Մենք ուրիշ կոփվածքի մարդիկ ենք։ Նախ գործ...
— Էլ ի՞նչ գործ կա,— տհաճությամբ հարցրեց Բալաբեկ Գրիգորյանը։
— Կա, բարեկամ։ — Եկվորը գրպանից ցուցակ հանեց, ուշադիր նայեց ու մատը սահեցրեց Դդմաշեն անվան վրայով։ — Ահա, ձեր գյուղում նույնիսկ կոմունիստները թերթ չեն ստանում։
— Միջոց չունեն,— ցածրաձայն ասաց Հովհաննիսյանը։
