ՕՍԿԱՆ
Վո՛ւր գլխամեռ էտու փքրումը չէ դիփ. ամա վուր չէ ըլում ջեր, ի՞նչ վայ տամ ՙես իմ գլուխը։
ՄԱՐԹԱ
Էտենց մե ի՞նչ դժար ճարելու է քիզ համա էտ փուղը։
ՕՍԿԱՆ
Աՙ կնիկ, դուն հեսաբ իսկի չիս գիդի: Էրկու հարուր թուման վուր փուղ տամ, հիմի փալաս է, փուլաս է, շալիր է, էլի ինչ զ՛ահրումար է իմ գլխին. էս 'երիք հարուրն էլ կու անց կենա, իժում մինք ի՞նչով ապրինք։
ՄԱՐԹԱ. վշտացած:
Հազիՙր ասիս, վուր ա՛խչկատ համա փուղ չիս ղիմիշ անո՜ւմ։
ՕՍԿԱՆ, բարկացած. տեղից վեր կենալով:
Հՙա, ղիմիշ չիմ անում, ձե՛ռը չիս վի կալնի՜։
ՄԱՐԹԱ. նույնպես:
Բաս վիՙ կալ ու մե հաց թխողի տու. քու ասածի մարթ իս, ախար, է՜։
Չարացած դուրս է գնում ձախ դռնից:
ՏեՍԻԼ է
ՕՍԿԱՆ, մենակ: Ծաղրելով:
Ըըըը՜… (Երեսը խաչակնքելով:) Տե՜ր օղորմած աստուձ։ Տՙո, զարմանք կնիկ Է Էս իմ կնիկը. Էՙրկու հարուր տու, 'երիք հարուր տու, հենց գիդենա միլիոն ունենամ։ (Այս ու այն կողմը երկյուղով է:) Աստուձ գիդենա, դիփ ինձ համա Էրկու հարուր թուման մայա չունիմ. ամա Էս թաքուն ձիզ իմ ասում, օ՚չովու չասիք, թե չէ տունս կու քանդվի։ Դուքանս լիքը վուր տեսնա մ ին, հենց ՂէՂեն ղՒՓ իւէե էէ (Երբեմն ման է գսւլիս. երբեմն կանգ* նում:) Բձնի տեր ունե ապրանքս, Էն 'ես դիդիմէ Է иտի աո, Էնդի տու. սրամեն (Աջ ձեռր աջ կոդմն է ձգում:) վի կալէ նրա բ երանը (Աջ ձեււր ձւսխ կոգմն է ձգում:) ծածկե. սուտ ասա, դուրթ ասա, ան - ջախ֊անջախ ձերը ծերին (Երկու ցուցամատի ծայրերբ միմյսւնց է կւգցբ- նում:) վրա իմ բերում։ Ախար, (Ձերւներն աւււսջ տանելոփ) ով կու դիՕևա ՞էիմի կվան ապրելուն г Էս պիտի ու Էն պիտեմեն դահլես գնաց։ Ափսուս չէ վաղու ց վան ժամանակը , վուր ամեն մարթ 22