Ինձ չի ննգնի՜։ Ինձ ուփրո հարկավուր չէ՜. տեսնում իս պարակումը խիխտվում իմ։
ՍԻՄՈՆ
Ես ի՞նչ անիմ, վուր դուն քու կայինքը ախկտնրուն ըլիս բաժնում։
ԱՆՏՈՆ ժպտսլով։
Տ՛ո տուտուց, աիւկըտներուն վուր չըլիմ բաժնո՜ւմ, մնացած վո՞ւնց ճարիմ.
ՍԻՄՈՆ
Դուն բու բանր գիդիս, ’ես իմ բանը։
ԱՆՏՈՆ
էլի Քու բանը գիդացի, ամա մարթավարի ժաժ արի, է՞ ի՞նչ իս Քու գլուխն էլ խայտաոակում, իմն էլ Հիդը։ Արի ջերմե էն մարթկերանցը ճամփու դնինք, Հորես կ՛եՀան, մթնում է. իժում մոդ ըլինք տեսնինբ ի՜նչ ինք անում։ 'քաղաքավարի ժաժ արի, վուր օմքին իմքին ավտա քիզ, է՜
ՍԻՄՈՆ
Սիլի բիլիքը քիզ կու֊ սազ գա ախպեր, ինձ վունց վուր աստուձ ստիղծիլ է, էնենց էլ կամ։
ԱՆՏՈՆ
Լավ իս ասում. ամա քու վարմունքով բանը իստակ խարաբ իս անում։
ՍԻՄՈՆ
Ւ՞՚՚նչ իս ասում, խիլքս Հաց ու պ՚անրի Հիդ իմ կերի՜. ՝ես գամ էնգի նստիմ, վուր մե նմուտումը պրիստավին կանչին ու աոանց ինձ բաց անի՜ն, ինչ . կա ու չկա, դիփ մետի ծպպի՜ն։
ԱՆՏՈՆ
Կու ծպպին, իրանցը կու ծպպին, միրն ի՜նչ դավի... էլախտ Հարսի մոդ չասի. ամա լավ գիդացի, վուր միր ախպուր սաղ կայինքը, զարթնի կնգա փային, մնաց ածը դիփ մետի Հոքեվուրթի Նունեինն է. օրինավուր ժառանգը նա է, թե հաստա¬ տած է.», թե չէ ու՝ միր կոճին ալչու է... ՛Վ՜ա, վուր էս վիրչի ժամանակ օղորմած Հոքին ու ՛ես։ մեկ-մեկեմեն մե քիչ Հիոացան, թև չէ, դիփ դրուսաը կու գիդենեի... Դուն խաթրջամ
