ՏԻԳՐԱՆ, ոտի կանգնելով:
Ջուխտ աճկիս, ախչիկ-պարուն, Հրամայեցե՛ք. ձիր խնդիրքը հրամանք է ինձ համա։
ՆԱՏՈ
Շնորհակալ իմ, պարուն. ամա հրամանքը դենը կենա, մե պստի խնդիրք է մենակ... էս սահաթիս գալիս իմ... (Մի քանի քայլ գնում է:) Համեցե՛ք նստեցեք։
Դուրս է գնում ձախ դռնից:
ՏԵՍԻԼ ԺԱ
ՏԻԳՐԱՆ, մենակ. լուռ նայում է Նատոյի ետևից. հետո:
Յարաբ էս հանգի ախչիկ էլի կու՚լի աշխրքումը՛... Սիրե ու պաշտե քանի կանաս... Ամա, Տիգրա՜ն, մուղայիթ կաց, Հըա՜ խիլքդ չտանուլ տաս քու օրումը ու ննգրտերանցումը չամանչիս. մե նմուտ էլ է չըմտեդ գցիս, վուր նա քու տիրուչ ու բարերարի կնիկն է... Դառավ վուր սրփութին է նա քիզ համա. սուրփ էլ համարե համաշա... (Գլխարկը վայր դնելով:) Չըլիմ չիմանամ՝ ուրիշ բարաթ չփիքր անիս... (Վերցնելով բաց գիրքը, լուռ կարդում է և հիանում:) Վա՜հ, վա՜, վա՜, վա՜... մտիկ, է (Կարդում է բարձրաձայն:)
|
Վա՜հ, քու հոքուն մեռնիմ, քունը, Սայաթ-Նովա... Յարար, ի՞նչ սիրտ իս ունեցի... Կ՚ոսիս՝ բլբուլը վարթի վրա նստած, իր էշխն ու մեղեթին ըլի բայաթի կանչում... Ես պիտի իմ վուխչումներուն էլ սորվեցնիմ էս գիրը, վուր նրանք էլ Սայաթ−Նովի սիրտը բռնին, նրա հոքով ըլին շունչ քաշում։
Ձախ դռնից մտնում է Նատոն:
