«Այսուհետև ցերեկները չապրիս դու, որ իմ երեսը չտեսնես» Այնուհետև խեղճ Արևամանուկը ցերեկները մեռնում է եղել և գիշերը կենդանանում։ Նրան այդ պատժից աղատում է Արևահատը՝ Օձամանուկի նշանածը։ Բայց Արևահատի վերջը ձեզ շեմ պատմեք կարծեմ։
— Հիմա պատմիր, տատիկ, հիմա պատմիր,— աղաղակեցին էրեխաներից մի քանիսը, իսկ մյուսները զանազան հարցումներ արին երկնքի մոտիկության մասին…
Գյուլնազը մի բան պատմելիս պարապ չէր նստում, նա կամ գուլպա էր անում, կամ իլիկ մանում և կամ ակնոցը քթին դրած երեխաների պատռտած շորերն էր կարկատում։ Երբեմն էլ ձեռքի գործը մի կողմ էր դնում և երեխաներից մեկի կամ մյուսի գլուխը քաշում դնում ծնկան վրա, որ տեսնի հարսները լավ են լվացել երեխի գլուխը և մաքրել, թե ոչ։ Նա միևնույն ժամանակ առանց ուշադրության չէր թողնում տան հոգսը, շատ անգամ միջահատում էր իր պատմությունը և զանազան հրամաններ տալիս այս և այն հարսին։ Երեխեքս գիտեինք այդ և ամենայն զգուշությամբ փաղաքշում էինք նրան, փայփայում, որ նա ուրիշ ոչ մի բանի վրա ուշադրություն չդարձնել, այլ միայն մեզանով զբաղվի, մեր հետաքրքրաթչունը լցնե։
«Այո , մի ժամանակ երկինքը շատ մոտիկ էր երկրից,— շարունակեց տատիկը։— Երկնքից լսվում էր աստուծո ձայնը։ Նա այնտեղից խոսում էր մարդոց հետ և հայտնում էր նրանց իր կամքըն ու հրամանը. պատվերներ էր տաշիս և հասկացնում էր, թե ինչ պետք է անեն և ինչ չպետք է անեն։
Ուղիղ կեսգիշերին լսվում էին հրեշտակների քաղցր մեղեդիքը։
Աքաղաղներն ամենից առաջ էին լսում նրանց ձայնը և իրանց միաձայն կանչյունով զարթեցնում էին մարդկերանցը, որ վերկենան և հրեշտակների հետ միասին փառաբանեն Աստծու հազար ու մեկ անունը․Աքաղաղները հիմա էլ են լսում հրեշտակների ձայնը–ավելացնում
