ճանապարհին կանգ էր առնում, որտեղ ուզոսէ էր։ Շատ անգամ նույնիսկ շեղվում էր ուղիղ ճամփիր և մի ուրիշ տեղով էր գնում, և այսուամենայնիվ ինձ պահում էր վրան և անվնաս տուն հասց¬ նում։ նա իր թռչկանությունը իրացրեց 1847 թվականին, երր խո¬ լերայի համաճարակ կար։ Այդ տարին մեր տերտերը խոլերայից րռնվեց, հարկավոր էր դեղ և սառույց բերել քաղաքից։ Հայրս առավոտը 4 ժամին դուրս եկավ և 12 ժամին դեղն ու սառույցը հասցրեց։ Երկու ժամ հանգստացել էր ճամփին, ապա վեց ժա¬ մում անցել էր 172 վերստ։ Հայրս ասում էր, եթե ուզենայի, ավելի շուտ կգայի, բայց շատ էր շոգ, վախեցի ձին վնասվի, թույլ տվի, որ կամքովը գա։ Եվ իրավի՝ ձին այնպես վերադարձավ, որ կարծես երկար ճամփից չլիներ եկած։ Հայց տերտերը մահի ճանկից չփրկվեց և իբրև քավության նոխազ միայն նա մեռավ մեր գյոլ– ղոլմը։ >884 1890-1911 Գ5ՈԻԼՆԱՋ ՏԱՏԻ ԹՈՌՆԵՐԸ Մեկ անգամ Գյոլլնազ տատին շրշապատեցին իր թոռները և ստիպեցին, որ տատը թռչնիկներ շինի նրանց։ Տատն էլ վեր առավ փոքրիկներից մեկին, գրավ ծնկան վրա, երկու ձեռքից բռնեց և վեր ու վայր թափ տալով երգեց. I– դո*լ֊ղո~ա–ղ։Հւ~զո ւ, Xէա՜կ, նա0կ, ա֊ղու֊նա" կէ թը ոո,է. Հետո մի ուրիշն ընկավ տատիկի գիրկը և ասաց. ■— Տատի կ ջարն, տատիկ, ինձ էլ մի կաչաղակ շրնե"ս… Տատիկը նրան էլ գրավ ծնկներին և առաջվա պես երգեց. 9ւօ"֊չտ՜ ~չա* կա-լա-չա", Ղա՜կ, զթ՜կ, կա-չա-զսՏկ, թր՚ւա… «90ճանապարհին կանգ էր առնում, որտեղ ուզում էր։ Շատ անգամ նույնիսկ շեղվում էր ուղիղ ճամփից և մի ուրիշ տեղով էր գնում, և այսուամենայնիվ ինձ պահում էր վրան և անվնաս տուն հասցնում։ Նա իր թռչկանությունը իրացրեց 1847 թվականին, երր խոլերայի համաճարակ կար։ Այդ տարին մեր տերտերը խոլերայից բռնվեց, հարկավոր էր դեղ և սառույց բերել քաղաքից։ Հայրս առավոտը 4 ժամին դուրս եկավ և 12 ժամին դեղն ու սառույցը հասցրեց։ Երկու ժամ հանգստացել էր ճամփին, ապա վեց ժամում անցել էր 172 վերստ։ Հայրս ասում էր, եթե ուզենայի, ավելի շուտ կգայի, բայց շատ էր շոգ, վախեցի ձին վնասվի, թույլ տվի, որ կամքովը գա։ Եվ իրավի՝ ձին այնպես վերադարձավ, որ կարծես երկար ճամփից չլիներ եկած։ Բայց տերտերը մահի ճանկից չփրկվեց և իբրև քավության նոխազ միայն նա մեռավ մեր գյուղումը։ 1884
Մեկ անգամ Գյուլնազ տատին շրշապատեցին իր թոռները և ստիպեցին, որ տատը թռչնիկներ շինի նրանց։ Տատն էլ վեր առավ փոքրիկներից մեկին, գրավ ծնկան վրա, երկու ձեռքից բռնեց և վեր ու վայր թափ տալով երգեց.
Ղու՜-ղու՜-ղու՜, ա-ղու՛-ղու՛
Նա՜կ, նա՜կ աղու-նա՜կ, թըռռ…
Հետո մի ուրիշն ընկավ տատիկի գիրկը և ասաց. — Տատի՛կ ջա՛ն, տատիկ, ինձ էլ մի կաչաղակ շինե՜ս… Տատիկը նրան էլ դրավ ծնկներին և առաջվա պես երգեց.
Չա՜-չա՜-չա՜ կա-չա՜չա՜,
Ղա՜կ, ղա՜կ, կա-չաա-ղա՜կ, թը՜ռռ…
