— Դե՛, ո՞վ եք պատրաստ։
— Ե՛ս. ես է՛լ, ես է՛լ,— լսվեցին քանի մի ձայներ։
— Հենց ո՛ւմ որ կհրամայես,— ասաց մեկ ուրիշն էլ։
— Էդ լա՛վ ասեցիր,— պատասխանեց առաջարկողը։— Ես երկուսիդ կհրամայեմ, որ գնաք մեկ լավ խոզ բերեք, երկուսիդ էլ, որ գնաք հաղող բերեք, երկուսիդ էլ, որ գնաք մեկ պցինձ, մեկ ջրաման, աղ, հաց բերեք. երկուսս էլ կմնանք էստեղ; Դե՛, վեր կացեք։ Խոցի դնչիցը կբռնեք ուսուլով ու էն սահաթը ղայիմ կկապեք, որ ձենձուն չհանի ու խոզարածներին զարթացնի։ Հաղողը Ճաղարանց բաղիցը կբերեք. ծոցներդ քարով, հողով լցրեք, որ բաղմանչին պատահի, աչքերը հող ածեք։ Դուք էլ պղի՛նձի գնացողներ, էնպես պետք է մտնեք գեղը ու էնպես դուրս գաք, որ ոչով չտեսնի, ոչ մի շուն չհաչի։ Հասկացա՞ք, թե չէ։ Դե՛, աստված կանչեցեք, գնացեք։
Պարոն կարդացող, հավատալդ կգա՞ արդյոք, որ մեր քաջերը առանց փոքր-ինչ մտածելու և ձանձրանալու ուրիշների սեփականությունը կողոպտելու գնացին և այն էլ աստված կանչելով։ Եթե ես լինեի, ալարս կգար և ամենևին տեղիցս չէի շարժվիլ, բայց նրանք՝ որսորդի շունը քեզ օրինակ։ Որսորդը հրացանը ուսն առնելուն պես, շան աստղը փայլում է, այնպես է ուրախանում ու իսկույն առաջ ընկնում, որ կարծում ես... ի՛նչ կարծես, ոչինչ էլ չկարծես։ Այսքանը ստույգ է, որ ջիրիդի սովոր ու թալիմ առած ձին զուռնի ձիահանգին որ լսում է, ոտքերը գետնին է զարկում, ուզում է կապը կտրել, դուրս ընկնել գոմից և շլինքը ծռմռելով օձապտուտ ձևի արշավանքով զվարճանալ։ Այնպես չե՞ն միթե տանցի ու լեգզինկայի սովոր աղջկունք ու երիտասարդը, երբ այդ եղանակը հնչում է մուզիկան կամ զուռնան։ Այսպես են և փահլևանները և կռվասեր եզ ու գոմեշները, երբ հանում ես իրանց ախոյանի առջև։ Քաջությունը ոչ խելք է և ոչ նյութ, այլ մի ոգեկան ույժ է։ Ում մեջը որ այդ զորությունը կա, գործադրելու հարկավոր դեպքերում ոգևորում է նորան։ Մի խոզի դունչ կապել որ ձայն չհանի, կամ այգեպանի աչքերը հող ածել, որ չճանաչի իր թշնամուն, ավազակների համար դոքա այնպիսի ուրախացուցիչ ու զվարճալի միջոցներ են, ինչպես մեզ համար մի հաջողակ հաճելի խոսք ասելը մի գեղեցկուհու։
