— Էդպես ի՞նչ։
— Հիմա էլ ես չեմ ասիլ քու ջգրու։
— Մի՛ ասիլ, ես էլ չեմ խոսիլ քեզ հետ, որ էլի չասես «գլուխս տարար»։ Թե դու լավ մարդ ես, էս կես գիշերին ինչի՞ ես եկել մեր տուն։ Դու չէիր գիտում, որ Շամիրը տանը չի՞։
— Գիտում էի, էնդուր եկա։
— Որ եկար, ի՞նչ կարող ես անել, հրես դաբանչեն կշտիս դրած, ո՞վ կարա ինձ մոտենալ։
— Դաբանչեդ ինձ համար ես դրել կշտի՞դ․․․ Էլի էն գիժ աղջիկն ես, Հե՛րիքնազ, ես հենց իմացա թե հմի խելոքացել ես... Ա՛խչի, ա՛խըր․․․
— Ախր ի՞նչ...
— Ոչինչ... Դու ասում էիր չեմ խոսիլ, բա ինչի՞ ես էդքան խոսում։
— Ի՞նչ անեմ, զոռով խոսեցնում ես։
— Դե մի լավ բան խոսի, մի հեքիաթ ասա, ականջ դնենք։
— Ես հեքիաթ չեմ գիտում, դո՛ւ ասա, ես ականջ կդնեմ։
— Վայ թե խաբես ինձ, դու քնես, ու ես հենց իմանամ թե ականջ ես դնո՞ւմ։
— Չեմ քնիլ, ասա՛։
— Դե ականջ դիր, ասեմ։
— Լսում եմ։
— Էլել ա, չի էլել, մի աղջիկ ա էլել...
— Անումն էլել ա Հերիքնազ...
— Չէ՛, Հերիքնազ չէ, թող ասեմ։
— Լա՛վ, դե ասա՛։
— Էդ աղջիկը ունեցել ա...
— Մի քույր, անումը Մարիամ. լա՛վ դե ասա.
— Էդ աղջիկն ունեցել ա մի պառավ մեր․․․
— Էդ Գյուլլուզարն ու իրան աղջիկն են, իմացա, իմացա...
— Էլ չեմ ասի, ականջ չես դնում, դու չարություն ես անում, քեզ պետք է պատժեմ...
— Հը՞... ձեռք չտաս թե չէ, հրես լիքը դաբանչեն կշտիս դրած...
— Աբա տեսնեմ, էդ ի՞նչ դաբանչա է...
Այստեղ Արզումանը Հերիքնազի երկու ձեռքը ճանկը գցեց
