— Քունս չի տանում։
— Ինչի՞ չի տանում։
— Տանում չի էլի՜․ համ զարթուն եմ, համ աչքերս խփած երազներ եմ տեսնում։
— Ի՞նչ ես տեսնում։
— Ինչ եմ տեսնո՞ւմ։
— Հա, ի՞նչ ես տեսնում։
— Ո՞վ զիտե, ինչ ասես տեսնում եմ։ Միթամ ես տղի շորեր եմ հագել, յարաղ, ասպար կապել վրես ու մի թռչկան ձիու վրա նստել եմ։ Մի սարի գլխի չորսղաթանի մի քոշկուսարայի եմ շինել տվել, մի մեծ երկաթե դուռն եմ անել տվեք վրեն. երկու ասլան էլ կապել տվել դռանը, որ իսկի մի մարդ էլ ա չկարենա ինձ մոտ գալ... հետո շատ բաներ եմ անում, սաղ աշխարհքը դողում է իմ ձեռքին...
— Ով որ գալիս է քեզ ուզելու, գլուխը կտրել ես տալիս, էնպես չի՞։
— Մենակ էդ չեմ անում. էլի ուրիշ շատ բաներ եմ անում։
— Արզումանին տանում ես քեզ մոտ...
— Տանում եմ, բայց ի՞նչպես։
— Չգիտեմ, դո՛ւ ասա, ի՞նչպես ես տանում։
— Արզումանին բռնում են։ Մի մեյդան տեղ սներ են կանգնացնում, կախաղան են պատրաստել, ուզում են կախ տալ, ինչպես Ահմեդին կախեցին։ Մարդիկը կիտվել են չորս կողմը, դիփ էլ թամաշա են անում, ոչ ով սիրտ չի անում ձեն հանի, ուզում չի օգնի խեղճին։ Ես նստում եմ իմ թռչկան ձիուն, մի ձեռիս ղալխանս եմ բռնում, մեկէլ ձեռիս թուրս. ասլաններիս էլ առաջս եմ գցում, ընկնում եմ էդ մարդկերանց մեջը. որին ես, որին իմ ասլանները, դիփունանցն էլ ջարդում, կոտորում ենք։ Ազատվում են միայն առաջուց փախչողները։ Ճաղարանց Թաթոսն էլ է ուզում փախչել, բայց քյալլի միջին որ խփում եմ թրովս, ոչխարի պես շաղկում եմ, կեսը մի ասլանի բերանն է ընկնում, կեսը մեկէլի...
— Հետո՞, մնում է մենակ Արզումա՞նը։
— Հա՜։ Նրա համար մի ուրիշ ձի եմ ըլում տարած, յարաղ ասպաբով, Արզումանը նստում է իր ձիուն, հետո թռչում ենք մեր քոշկուսարային...
