Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 1 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/226

Այս էջը հաստատված է

— Քոռանամ ես, էդ ի՞նչ ես ասում, Արզուման։ Դու ի՞նչ գիտեիր, որ Շամիրը տանը չի։

— Ես նրան տեսա։

— Նա էլ քեզ տեսա՞վ։

— Չէ՛, նա ինձ չկարաց տեսնի, էս գիշեր նա չի գա, մնաց Նախշուն վանքումը։

Այս որ լսեց Մարիամը, միամտվեց և իսկույն վեր կացավ տեղիցը, որ Արզումանի համար ընթրիք պատրաստի։

Հերիքնազը լսելով սրանց խոսակցությունը, իսկույն զարթնեց, բայց փոխանակ խնդալու և ուրախանալու, մի խոր տխրության մեջ մտավ։

— Հե՛րիքնազ, քնած ե՞ս։

Հերիքնազը գլուխը բարձրացրեց։

— Ինչի՞ չես խոսում,— ասաց Արզումանը, գլուխը դնելով Հերիքնազի կրծքին, որի անուշ հոտն առել էր մի քանի րոպե առաջ։

— Ի՞նչ խոսեմ,— ասաց Հերիքնազը և սկսավ հեկեկալ։

— Ա՛խչի, լաց ես ըլո՞ւմ։

— Ասում են քեզ պիտի բռնեն, ուղարկեն Սիբիր։ Ա՜խ, ե... ե... ես կը... կը․․․ կը մե ռնեմ...

— Լաց մի՛ լինիր, հոգիս, ինձ ոչով չի կարող բռնի,— ասաց Արզումանը և սկսեց գլուխը շոյելով, ճակատից համբուրել։— Մի՛ վախի, հո՛գիս, ինձ չեն բռնի։ Մի քանի ամիս անցնի, ամեն բան կհանդարտվի։

— Վա՞յ թե էդպես չըլի։

— Որ էդպես չըլի, էն ժամանակ էլ ուրիշ բան կմտածենք, հիմիկվանից ի՞նչ հարկավոր է դարդ անիլ։ Էն ժամանակ քեզ վեր կառնեմ, կերթանք Օսմանլու։ Էնտեղ հայ քրիստոնեք շատ կան. մի քաղաքում, մի գեղում կկենանք, մեր գլուխը կը պահենք։ Թե որ բանն էդպես պատահի, կգա՞ս, որ տանեմ քեզ։

— Քեզ հետ Սիբիր էլ կերթամ, չէ թե Օսմանլու։ Կերթանք Ստամբոլ։ Մարիամին էլ կտանենք։

— Ի՞նչ ենք անում Ստամբոլը. կերթանք Ղարս, Արզրում, էս մոտիկ տեղերը։ Բայց, Հերիքնազ, մի բան եմ ուզում ասել քեզ։

— Ա՛սա։