Սիրել եմ սերն էրեսին,
Ըռեհան թերն էրեսին,
Ով իմ սիրածն ինձ չըտա,
Աստծու կրակն էրեսին։
— Ամե՛ն,— ասաց Հերիքնազն ուրախանալով։— Դե հիմի էլ է՛ս ասա, սրա համար ինչ դուրս եկավ։
— Դրա համար էլ Գյուլջըհանն ասաց.
Այ տղա, բաղովն արի,
Ոտներդ շաղովն արի,
Էս թաղը ղալմաղալ ա,
Ման տուր, էն թաղովն արի։
— Արի՛ հոգիս, արի,— մռմռաց Հերիքնազը։— Խո սուտ չե՞ս ասում, Մագթաղ, ըղորդ էդպես դուրս էկա՞վ։
— Սուտ չեմ ասում, իմ ախպոր ազիզ արևը։ Ում համար ինչ դուրս է եկել, բոլորն էլ միտս է։ Ձեր Մարիամի համար տես ինչ դուրս եկավ։
Մի ծառ ունիմ թըբրլղի՛,
Պտուղն է օձի լըղի՛․
Իմ հորն ու մորն ի՛նչ ասեմ,
Ինձ տըվին ղարիբ տըղի՛։
— Խե՜ղճ Մարիամ, բայց հերն ու մերն ի՞նչ անեն, նրանք հո չեն տվել։ Ես որ լինեի կասեի՝
Գնացի գետը լըվացք,
Սապոնս ոսկեջրած,
Իմ հերն ու մերն ի՛նչ անեն,
Ճակատիս էս էր գրած։
— Դե հիմի Շամիրինն ասա, թե որ միտդ է։
— Շամիրինը դեռ չէր դուրս եկել, որ ես եկա, Մարիամը կգա կասի։ Ինձ չթողեց, թե մինչև վերջը մնացել էի․ գնա՝ ասաց, Հերիքնազը մենակ է, սիրտը կնեղանա։ Ինքը պառավ կնիկ է դառել, պառավների հետ էր նստել։
— Ի՞նչ պառավ։
