— Ինքն ու Արզումանի մերը մի կողմն էին քաշվել, քիթ քթի տված քչփչում էին, չիմացա ինչ էին խոսում:
— Բա քեզ համար ի՞նչ դուրս եկավ, Մագթաղ:
— Ինձ համար էնպես բան դուրս եկավ, որ ամենքն էլ ծիծաղեցին: Քրքրվի՛ Խանումի ջանը— ասաց.
Գյուլըմ, գյուլըմ, գյուլ չիչակ,
Ես ու դու մտնենք մի փըչակ,
Մինչև լուսը քըչփըչանք,
Որ լուսանա — կըչկըչանք:
—Էլ ու՞ր ես նեղանում, ուրախ բան է դուրս եկել:
—Է՜հ, դրանից ինչի՞ պիտի նեղանամ, ինչ կուզի՝ թող դուրս գա: Ես մի մատանի էլ Արզումանի համար էի գցել, տես՝ ի՞նչ դուրս եկավ.
Դարըվեր ջուր է գնում,
Հարցրեք՝ ու՞ր է գնում,
Քենուն մահանա արած՝
Իր յարին հյուր է գնում:
—Դու Արզումանի համար ինչի՞ էիր վիճակ գցում.— հարցրեց Հերիքնազը նախանձելով:
— Է՜հ, հենց էնպես: Մտքումս ասացի՝ խեղճ տղա է, քույր չունի, բան չունի, մի մատանի էլ նրա համար կգցեմ. տեսնեմ ի՞նչ է դուրս գալիս: Էդ որ դուրս եկավ, ամենքն էլ հարցրին. «էդ ո՞ւմն էր, էդ ո՞ւմն էր», ես չասացի: Հետո իմացա, որ նրա քեռակինն էլ է մատանի գցել, մերն էլ մի սադափ խաչ էր գցել: Քեռակնկա գցածն էլ էս դուրս եկավ.
Կանցնեմ գետի էն կուռը,
Կքաղեմ դաստով նուռը,
Թե որ սիրածս ինձ չըտան
Կըքաշեմ խանի դուռը:
Մորն գցածն էլ էս դուրս եկավ.
Գետը նի մըտա, խոր ա,
Քաթան շապիկըս նոր ա,
