արավ. հորթերը հավաքեց տարավ մի աղալի մեջ արավ, թե՝ չեմ թողնի, մինչև իմ բահրեն չտաք։
Կովերն արոտատեղից եկան։ Հորթ չկա, որ կթեն, հիմի դու տե՛ս սրանց բառանչելը, կովերը դռներին են բառանչում, հորթերն աղալումը։ Էս անիծած ճաղարը դուրս է եկել, իրանց կտրին կանգնել ու պարծենալով ասում է․ «Ես որ ասում եմ՝ եկեք բահրան տանք, ինձ չեք ականջ դնում, դե հիմի գնացեք ձեր հորթերը բերեք, տեսնեմ ի՛նչպես եք բերում»։
Լուսահոգի մերս ասաց․ «ա՜յ տղա, գնա մեր հորթերը բեր, թե չէ էլ հաց չեմ տալ, որ ուտես»։ Ես էլ հենց էդ էի ուզում։ Չափարիցը մի բըհիր հանեցի, վազեցի դեպի հորթերը։ Թուլաձեն ինձ որ տեսավ, թուրը հանեց. մի ափիցեր էր, ապելատներ էլ ուներ ուսին, խաչ էլ ուներ կուրծքին։ Բհիրս վրա բերի թե չէ՝ թուրն երկու կտոր էլավ. մեկ էլ որ հասցրի, տեղն ու տեղը փռվեց, ու «վայմե՜, միշվելեթ» (ո՜հ, օգնեցեք) կանչեց։ Ո՞վ պիտի օգներ, մինչև իր մարդիկը կօգնեին, իմ օգնականներն ավելի էին շատացել։ Լուսահոգի Ղուկասը նրա բճերին աղցան էր արել։ Մեր քյոխվեն հենց տեսնում է, որ ես գնում եմ, քամակիցս մինչև քսան տղա է ուղարկում։ Էսպես մի լավ ջարդ ու բուրդ արինք, և հեշտ էլ պրծանք. էն գնալն էր, որ նրանք գնացին, էլ չիմացանք՝ կոտորվեցին, թե սաղ մնացին։
— Ա՛յ լավ դատաստան,— ասաց քյոխվին հասակակից մեկը։— Ա՛խպե՜ր, գնում ես գանգատ, տանում են բերում, բերում են տանում, մարդու հոգի է դուրս գալիս, դրանց «զավթրին» չի հատնում։ Սրան մեղրահացեր տար, նրան գառը տար, մեկէլին թաղարներով ալյուր տար, մի ուրիշին փող տուր, մեկի ոտներն ընկիր աղաչիր... Ո՞վ է գեղըցու ռեխին մտիկ տալիս։ Տասնով քսանով գնում ենք դիվանխանի պատերի տակին շարվում արեգուն արած խոզերի նման, ո՞վ է մեզ մարդու տեղ դնում, գիր չենք դիտում, օրենք չենք գիտում, մի քիչ էլ որ երեսներս պնդացնում, ներս ենք մտնում, ստորոժը շլինքներիս խփելով դուրս է անում։ Էսպես քաշ արի, հետո եկ տանդ վեր ընկիր։ Գեղըցիք էլ ասում են՝ մեր փողերը տարաք կերաք, ոչինչ էլ չշինեցիք։ Տո, ձեր փողերը զահրումա՛ր ըլի ուտողի գլխին, մենք ենք ուտո՞ւմ․․․
