«Անդամ կոնսիստորի և գործակատար քաղաքին Արշակավանա Տեր֊Ավդալ»։
Երկրորդ պատճենն ուներ հետևյալ բովանդակությունը․
«Մենք ի ներքո ստորագրյալ Հայկաշեն գյուղի հասարակությունս ուզենալով՝ որ մեր խոխեքը զհայերեն լավ սովորեն և մարդ դառնան, տվանք զայս ստորագրությունս աղա Նեբրոթբեկին Անտառապետյանին, առ այն զի որ մենք ամեն տարի ամեն տանից վեց շահի տանք և տուն քիրահենք, կամ տան քիրահն տարին երկու հարյուր մանեթ տանք, ևս ճրագլուսն էլ տանք, ևս փայտն էլ տանք, ևս ստարշի ուչիթելին օթախն էլ տանք․․․»։
(Ստորագրություն ամբողջ հասարակության).
Թեմական տեսուչը այս երկոքին պատճենները կարդալով այն զգաց, ինչ որ կզգա մի մարդ, երբ երկու կրակի մեջտեղ կգտնվի... «Ա՜յ ինչ կնշանակե արտաքին և ներքին թշնամի», մռմռաց նա ինքն իրան։ «Այդ ապուշ հաջորդը, եթե ինքն է ուզում թեմական վերատեսուչ լինի, թող լինի, էլ ինչո՞ւ է գայլի հորեր փորել տալիս իմ ճանապարհին, չէ՞ որ այդ հորերի մեջ ինքը կընկնի մի ժամանակ։ Տեր Ավդալի արարքը հասկանալի է՝ «Արջն իր ահիցը կգոռա»։ Այսպես մրթմրթալով քշում էր իր ձին թեմական տեսուչը, հանկարծ նրա դիմացն ելավ իր վաղածանոթ բարեկամներից մինը, որ միևնույն պաշտոնով, այսինքն ուսումնարաններ բանալու համար, իր թիկնապահի հետ պտտում էր միևնույն գյուղերում։ Բարև տվին, բարև առան և իրար քեֆ ու հալ հարցնելուց հետո՝ հետևյալ խոսակցությունը բացվեցավ նրանց մեջ։
— Նազար֊բեգ, ձիդ փոքր֊ինչ հեռու պահիր իմ ձիուցը, սա վատ բնություն ունի, համ կծող է, համ քացի տվող,— ասաց Գրիգորը։
— Շա՛տ լավ, ես քո ձիուցը կզգուշանամ, բայց դու, Գրիգոր, դու էլ ինձանից զգուշացիր։ Ո՛ր գյուղ որ ես մտնեմ, դու այնտեղ չերևաս, թե չէ ես էլ քեզ կծեծեմ։
— Գիտեմ, դու շատ հավատարիմ շուն ես, ում հացն ուտես, նրա դռանը կհաչես, բայց քո կաթնատամներդ իմ ոտքս չանգռելու չափ ուժ չունին, դու միայն կվնգստաս ժանգժանգ թուլի պես, բայց կծել կարող չես․․․
