համ սարկավագություն էր անում, համ վառոտած մոմերն էր պոկոտում գցում ջրով դրած ամանի մեջը...
Պատարագն ավարտելուց հետո եկեղեցուց դուրս եկան տերտերն ու տիրացուները, խաչով, խաչվառով, և դուրսը կատարեցին խաղողի օրհնությունը։
Այս ընդարձակ տեղը, պարզ երկնքի կամարի տակ կարելի էր տեսնել այժմ բազմաթիվ հոգիք, ամենքն էլ, որքան կարելի էր նրանց, մաքուր հագնված։ Առջևը կանգնած էին տղամարդիկ, իսկ նրանց քամակին կանայք, որոնք իրանց տեսակ-տեսակ հագուստովը հովիտի ծաղկունքների էին նմանում։ Բոլոր գյուղացիք գաղթական ժողովուրդ լինելով, ով գիտե, ո՛ր գյուղը ո՛րտեղից եկած, ամենքն էլ պահպանել էին իրանց բուն հայրենիքի հագուստի տարազը։ Շատ կանանց բերան փաթաթած էր սպիտակ տարուբերով, երեսները զանդրուկ գցած, երեսի երկու կողմից հուլունքաշար հարսանուց կապած, ճակատներին շարք, որինն արծաթե և որինը ոսկե, շարքի մեջտեղը՝ ջնադ. կուրծքերին ու բազուկներին ձվաձե արծաթե կոճակներ. հագներին՝ որինը մինթանա, որինը դերիա և որինը քաթիբա: Շատերի բերանը բաց էր և գլուխը շինած վրացնակ․ նշանած ու նշնելու աղջկերքը, նորահարս ու միջահաս կանայք որոշվում էին միմյանցից իրանց հագուստով։ Կային և սպիտակ հագած կանայք, շլինքներին ու բիլակներին կապած արծաթ դրամներ և կլորցրած մեղրամոմեր։ Դրանք Աստվածածնի աղախիններն էին, և ասվում էին «խաչի ղուլ», այսինքն սուրբի գերի։ Տղամարդիկ հագուստի կողմանե շատ նման էին միմյանց. միևնույն ձևի դաշույնը կապած ունեին ամենքը և միևնույն ձևի տրեխները հագած բոլորը...
Բայց էլի մի կողմից անընդհատ գալիս էին նոր-նոր ուխտավորներ. ո՛րը մի աքաղաղ ոտերը կապած՝ ձեռին, ո՛րը մի քանի ջուխտ տանը ոլորած մոմ, ձեռնափայտի վերա թելով փաթաթած, ուսին դրած, կամ փափախի ղաթը խրած՝ շտապում էին դեպի եկեղեցին, ուր մտնում, վառում էին թե չէ՝ Արությունը հասնում էր իսկույն ու վառած մոմերը պոկոտում գցում ջուրը։ Շատերին դուր չէր գալիս, որ մոմերն այսպես շուտով հանգցնում էին և բարկանալով ասում էին.
