նա Արևահատի գլուխը բարձրացնում է, ձեռքը դնում է վրան և հետևյալ օրհնանքը տալիս.
|
Այսպես օրհնում է Արևամայրը և էլի ուրիշ շատ բաներ է ասում, խրատներ է տալիս,գուշակում է նրա ապագան, ամեն բան առաջուց ասում է և զգուշացնում։ Հետո ասում է' դե վեր կաց, սիրուն Արևահատ, ես քեզ սիրեցի, ես քեզ օրհնեցի, ես քեզ աղոթեցի, որ էլ այսուհետև քեզ մի վնաս չլինի, քո մեկ մազը չպակսի։ Հետո համբուրում է Արևահատին ու ասում.— այս համբուրովս ես քո գեղեցկության վրա իմն էլ եմ ավելացնում. Հետո տալիս է մի փոքրիկ կապոց։ Այդ կապոցի մեջ լինում է մի ձեռք հագուստ։ Բայց ի՞նչ հագուստ, բոլորը անգին քարերով զարդարված ու այնքան էլ նուրբ, այնքան բարակ է լինում, որ հենց իմանաս, ոչ բամբակից է, ոչ մետաքսից, այլ արևի ճառագայթներիցն է գործած։ Ասում է' այս կապոցր ծոցումդ կպահես, մինչև քո հարսանիքի օրը, միայն այն օրր կհագնես։ Ես հիմա գնում եմ, իմ որդին ինձ է սպասում։ Այս էլ ասելուց հետո՝ աներևութանում է, արևն էլ մայր է մտնում։
Այս անցքն այնպես զարմացնում է Արևահատին, որ չի իմանում, քնա՞ծ է, թե արթուն, երազու՞մն է տեսնում, թէ ճշգրիտ։ Զեռը ծոցն է տանում, տեսնում է, որ կապոցր տեղն է. ուրեմն երազումս չեմ, ասում է ինքն իրան և այնքան ուրախանում է, որ բոլոր տխրությունը փարատվում է, ունքերը բացվում, երեսը զվարթանում, քաղցածությունն անցնում։