Մենք գազաններս մեր բունակներով,
Մեկս մեկէլից չենք զանազանվում,
Իսկ մարդ ասածդ իր ոչ մի բանում
Մարդկանց մեկն ունի սարի նման տուն,
Իսկ մյուսը չունի գետնափոր մի բուն.
Մեկը լափում է հազար տեսակ բան,
Մյուսը չի ճարում ոչ մի շերեփ թան.
Մեկը ծփում է զառ ու ղումաշում,
Մյուսը մերկ, բոբիկ, ոտներն է մաշում.
Այս խեղճերիցն է սարի հովիվն էլ,
Հագուստ ու կապուստ նրան ո՞վ է տվել.
Մի հին թաղիք է վիզն անցկացըրած,
Մի մոթալ փափախ՝ բուրդը դուրս պրծած.
Իսկ այդ ի՜նչ է, որ մենք ձեռք չըբերենք,
Հովիվից էլ լավ մեզ չըղարդարենք...
Հենց այս խոսելում
Մեկ էլ էն տեսնեմ՝
Ահա գալիս է մի ձի չափ ընկած,
Սրանց որ տեսավ՝ ավելի խրտնեց,
Իսկ ինքը փախավ գլուխն ազատեց։
Գայլն ուզեց վազել, որ ձիուն հասնի,
Աղվեսը նրան չթույլատրեց,
Թե՝ «ահա մեզ լավ յափնջացուներ,
էլ ժամանակդ զուր մի՛ կորցներ.
Թաղիքն արա երկու կտոր,
Որ գյուղ չերթանք այսպես տկլոր.
Ցափնջու մեջ որ փաթաթվենք,
էլ ո՞վ կասի որ մենք մարդ չենք»:
