Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 3 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/182

նավիս— թե «Գնամ Աամսոն, գամ Տրապիզոն»։ Այս է պատճա ֊ որt որ ինչպես Պռոշյանցի վեպերը կարող են շատ հաշտ կեր֊ պով իրար մեջ պարունակվել, նույնպես պ. Ս ունդուկյանցի պիեսաներր։ Ամեն մի վիպական կամ թատերական գրողի հար֊ կավոր է միշտ օդափոխության երթալ, իհարկե ոչ Կոճոո կամ Ւտալիա, ո՛չ, այլ հարկավոր է միշտ իր տեղն ու մամա֊ նակը փոխել։ Անդադար միևնույն ժամանակի և միևնույն ան֊ ձանց վրա դըևլր գրողին սնանկացնում է և ընթերցողին ձանձ֊ րացնում։ Մեծ, շատ մեծ շրջան պետք է, ինչպես Փարիզ, Լոն֊ դոն և այլն, որ դրոգն առանց իր տեղից և ժամանակից հե֊ ոանալու, մինը քան զմյուսը նշանավոր բան արտադրե։ Թիֆ֊ լիսը շատ֊շատ չորս տիպ կարող է տալ և ոչ ավելի, որ չլինին չնշին արարածներ... «Մուրճ»֊ի այս համարում կա և երեք բանաստեղծություն «Նավակ» — Լևոն Մանվելյանցի, «Ծովը» — Ալիքյանի և «Երգչի ուխտը» — Ար ծիվյանի։ Երեքն էլ լավ երգեր են, րաց հին երգեր են և գարնան գովեստի նման նոր ի նորույն կրկնված։ թանաստեղծների վրա բան գբելը շատ դժվար է։ Հին գրքերի խրատներում ասված է, մինչև, անգամ, թե «Piu֊ նաստեղծ մարդուց պատրաստ կաց», այսինքն' զգույշ կաց։ Ես էլ զգույշ կկենամ, սրանց մասին բան չեմ գրիչ։ Pшյg սրանց առիթով պետք է ասեմ, որ բանաստեղծներ շատ ունինք, իսկ pUlQ ստեղծողներ հազվագյուտ են մեր մեջ։ Եթե մեկը մի նոր գյուտ է անում, առանց իմանալու, որ այդ գյուտն արդեն արված և կատարելագործված է, այսուամենայնիվ պատիվ է բերում գտնողին, ցույց է տալիս գտնողի մտքի բեղմնավորու֊ թյունը։ Շատ որ մեղադրենք, պիտի ասենք, շգիտե, որ այդ գյուտն արդեն եղած է։ Ուրիշի արածն ու ասածը չգիտենալը ոչ մեղք է և ոչ մեծ պակասություն, բայց մեծ հանցանք է, երբ մեկը ուրիշի ասածը չնչին փոփոխությամբ իրան է սեփա¬ կանում։ Այս մի ձրիակերություն է, և մեր նոր սերունդը պետք է շատ ու շատ զգուշանա այս բանից։ ճշմարիտ բանաստեղծը, բան ստեղծողը անպատվություն չի համարի իր համար ասելու, նմանություն այսինչ բանաստեղծի, փոխադրություն կամ թարգմանություն այսինչից։ Մի մեծ պակասություն, որ Գա֊ մառ֊Քաթիպան ունի, հենց այն է, որ սովորություն չունի իր 182