Էջ:Gorts magazine (1917, issue 1).djvu/104

Այս էջը սրբագրված է

Առաջին ալեւորը. Զուր մի աղօթի։ Փրկութիւն չը կայ ճակատագրի ձեռից։

Կրէօն. Հեռացրէք այստեղից ինձ, անմիտիս, որ յակամայից սպանեցի քեզ, որդեակս, և (ցոյց տալով Եւրիդիկէի դիակը) քեզ։ Վա՜յ ինձ, թշուառականիս։ (Ցոյց տալով Հեմոնի և Եւրիդիկէի դիակները) Չեմ կարող այլևս նայել ոչ մէկիդ և չը գիտեմ ուր ուղղեմ քայլերս։ Կեանքս խորտակուեց. անլուր աղէտ եկաւ իմ գլխին։

(Ամբօղջ սգերթը, գլուխ ունենալով Կրէօնին, միջին դռնով մտնում է պալատը. բեմում մնում է պարը

Առաջին ալեւորը․ (գնացողներին ուղղելով խօսքը) Իմաստութիւնն է երջանկութեան գրաւականը։ Պէտք չէ ամբարտաւան լինել աստուածների հանդէպ։ Գոռոզ խօսքերը, դառն աղէտներ բերելով մեծամիտների գլխին, թէպէտև ուշ, սովորեցրում են նրանց համեստ պահել իրանց։ (Միջին դուռը փակւում է. ալեւորները ցրւում են

Թարգմանեց Տ․ Յովհաննիսեան

               ՄՈԾԱԿՆ ՈՒ ՄՐՋԻՒՆԸ[1]

Մոծակի պարի ժամին
զարկեց յանկարծ աշնան քամին,
ուժը խըլեց, ուշքը տարաւ։
Գիժը մին էլ մըտիկ արաւ,
          որ էն արև
աշխարհքն արդէն պատած ողջ սև,
լացով, թացով սուգ է անում,
դողում, պաղում ու դալկանում...
Շուտիկ, շուշտիկ իրեն կինն էլ
սուսիկ-փուսիկ կողքից կորել,
ով գիտի՝ ինչ ծակ էր գըտել,
մինչև գարուն մէջը մըտել։
Սոված, սառած
ու սալարած

  1. էս հանրածանօթ առակը, որ Եզոպոսն ունի՝ Ճպուռն ու Մրջիւնը անունով, Փեդրոսը՝ Ճանճն ու Մրջիւնր, Կռիլովր՝ Стрекоза и Муровей (Ջրաթիթեռն ու Մրջիւնը), իսկ մեր Վարդանը (միջնադարեան առակների մէջ) Ժիժիք և Մեղուք և Մրջիմն և կամ Ժիժին ու Մեղուն, ահա էս առակի նոր վարիանտը—Մոծակն ու Մրջիւնը—ինձ պատմեց մեր Անդրանիկը, որ լսել է Տաճկահայաստան։