Էջ:Gorts magazine (1917, issue 1).djvu/128

Այս էջը սրբագրված է

մը տարերային, անխորտակելի մղումով մը կընկրկեն զինք շարունակ դէպի յետ։

Եթէ հայրական սէրը, կնոջ կշտամբանքը կը դրդէին զինք անձնազոհութեան, բայց անձի պահպանութեան բնազդը և այդ հրաշէկ, սարսափելի գնդակներէն զարնուելու վախը զօրաւոր թափով մը տակաւ առ տակաւ մարեցին առաջինի զօրութիւնր և Յարութը յանկարծ կէս ճամբուն կանգնեցաւ, մնաց քարացած, երկընտրանքի սառն քրտինքը կողողէր իր էութիւնը։ Ետ դաոնա՞լ, թէ շարունակել ճանապարհը․․․

Ետ դառնա՜լ․․․ բայց իր երեխա՞ն, հոն մնա՞յ անօգնական, ինչպէ՞ս արդարանայ պիտի ինքը իր խղճին առջև, քանի որ իր սեփական ձեռքովը թողած էր նրան այնտեղ խուճապի ժամանակ։ Վերջին այս մտածումը մանաւանդ կը չարչարէր իր անտաշ գիտակցութիւնն. յետոյ ի՞նչ պատասխան պիտի տար կնոջ, ի՞նչպէս պիտի կրնար անկէ յետոյ նայել համարձակ անոր աչքերուն․․․

Շարունակե՜լ ճամբան․․․ Բայց գուցէ արդէն մեռած էր իր որդին, գուցէ անծանօթ, մոլար գնդակ մը պատառած էր արդէն անոր անմեղ, փոքրիկ կուրծքը. յետոյ եթէ իր սեփական կեանքն ալ ունայն տեղ վրայ դնէր և կամ կատաղած թշնամիներուն ձեռքն իյնար, օ՜, այդ գաղափարը սարսափելի էր իրեն համար․․․

Եւ ահա գնդակ մը մահաբեր սուլոցով անցաւ է՛ր ականջին քովէն և Յարութը խելագարի մը պէս յետ դարձաւ և առանց մտածելու որդու վիճակին վրայ, գետէն դուրս նետուեցաւ լեղապատառ։

Ռեհան, որ ամուսնուն կըսպասէր անհամբեր և կերևակայէր զայն տղան գրկին մէջ առած, երբ տեսաւ անոր դատարկաձեռն ուրուականը, քրքջաց բարձրաձայն և այս խօսքեր արտասանելով, խրուեցաւ ջուրին մէջ.

— Լաչակս գլուխդ ըլլայ թող, կինարմատի սիրտ ունիս․․․


Գիշերային խոր մթութեանը մէջ Բանդիմահու գետի մարդակուլ յորձանքներուն կուրծք տալով, կը լողար կանացի մարմին մը։ Անոր զգեստներու մեծ մասը թաթախուած էին ջուրի մէջ և հովի ալիքներէն ուռչելով, առագաստի նման վեր կը բարձրանային։ Մինչև կրունկներն իջնող սև-սև մազեր ջրաթաթախ՝ կոլորուէին, կը համբուրուէին իրար հետ և երկայն պարան մը կը ձևացնէին ալիքներուն վրայ։ Անոր ջղապիրկ թևերը չէին յոգներ ալիքներու